#66.

De deur kwam steeds dichterbij. Ik voelde me warm worden. Het zweet brak bij me uit. Ik was nog maar een dag in Berlijn en ik ging meteen al mijn toekomstige schoonmoeder bezoeken. Ik begreep het niet. Naar mijn mening was het nog lang geen tijd om haar al te ontmoeten. Bill en ik waren nog maar een paar maanden samen, waarvan we elkaar eigenlijk meer niet dan wel gezien hadden. Niet dat ik dacht dat onze relatie niet vast genoeg was, integendeel zelfs. Bill kon duizenden emoties tegelijkertijd bij me losmaken en me toch gelukkig laten voelen. Ik had alleen het idee dat we eerst en vooral deze tijd samen onder ons moesten doorbrengen. Er was nog tijd genoeg om zijn moeder te ontmoeten, dus waarom net nu? Ik wist helemaal van niets. Geen voorbereiding, helemaal niets. Ik voelde me meteen wel weer klaarwakker. “Ze weet toch wel dat we komen?” Het was eerder een poging om de vervelende spanning te doorbreken, dan dat het echt een vraag was. Bill’s hand om die van mij trok samen. Ik keek op en zag dat we stilstonden bij de voordeur. “Eigenlijk niet.” Ik schrok van de stem van Tom. Ik was bijna vergeten dat hij de hele tijd vlak achter me liep. Mijn mond opende zich om te protesteren, maar het was te laat. Bill drukte met zijn wijsvinger op de bel. Ik probeerde mijn hand los te rukken uit die van hem, maar hij liet het niet toe. Ik keek hem smekend aan, terwijl mijn ogen zich gelijktijdig vulden met een tikkeltje wanhoop. “Ik doe dit niet zomaar”, fluisterde Bill. “Ik wilde dit spontaan doen, want ik ken je. Had ik het je op voorhand verteld, dan liep je de hele tijd te bedenken wat je zou gaan zeggen.” Hij lachte zijn tanden bloot en ik kon niet anders dan hem een glimlach terugschenken. Ik hoorde gestommel vanachter de deur. “Surprise”, lispelde Tom, die schuin achter me stond, in mijn oor. Net op datzelfde moment kneep Bill in mijn hand, werd de deurklink omgedraaid en zwiepte de deur open. Ik keek recht in dezelfde bruine ogen als daarnet.