How Taylor Gets Crazy!

Engelen waren er niets tegen, goden nog veel minder. Ik dacht alles gezien te hebben in hollywood, dacht geweten te hebben wat schoonheid was maar dan zag ik haar. Haar groene jurk maakte het moeilijk om te denken en ik twijfelde niet aan de rest van de jongens. Ze bleef in de deuropening staan, alsof ze niet zeker was over wat ze aan had of hoe ze eruit zag. “My Lady,” zei ik plechtig en hield de deur voor haar open. Ze grinnikte, verborg haar gezicht en liep dan langzaam naar voor. Zelfs als ze liep leek ze over de grond te zweven. Ik had gedacht dat Samii overdreef toen ze het zei maar nu. Ik nam haar hand vast, hielp haar naar binnen en leek het bijna moeilijk te hebben haar weer los te laten. Ik dwong mezelf, sloeg haar portier dicht en snelde om de wagen heen, sprong in de wagen. Ze trok ongemakkelijk haar jurkje naar beneden wat het mij weer moeilijk maakte om mijn focus op de baan te houden. Waarom deed ze me dat aan, maakte mijn hoofd gek zonder het te beseffen. Ik reed ongecontroleerd, mijn blik dwalend tussen de baan en haar ontblootte benen. Ik kon mijn adem of hartslag niet onder controle houden, kompleet verdwaasd door haar verschijning en zenuwen. Ik dacht aan wat Samii me zei,”ze houd van je... je kan niets fout doen...”
Ze had het makkelijk, zij moest niet opleven naar verwachtingen. Ik was Taylor Lautner in hemelsnaam, als ik het niet kon... dan wist ik het niet meer. Ik zette een grijns op, legde mijn arm om haar leuning en mompelde iets als,”dit word perfect...”
Ze keek me aan met ogen vol ongeloof, iets wat leek alsof ze wou vragen of ik gek aan het worden was? Ik slikte mijn angst weg, verloor bijna al de lucht mijn longen en reed bijna tegen een geparkeerde wagen. Ze gaf een gil terwijl ik met piepende remmen tot stilstand kwam. Haar handen hadden zich in haar haren geklemd en de blik in haar ogen toonde een vaag beeld van angst. Ik wou mijn excuses aanbieden maar toen ik me naar haar toe keerde, stapte ze uit en beende er van door. Zelfs als ze bij me weg liep deed ze het in stijl. Ik zuchtte, stopte kwaad tegen het stuur aan en rende tegen haar aan. Ze bleef niet staan toen ik haar naam noemde, bleef gewoon door gaan tot ik haar hand greep en ze naar me terug trok. Ik had woede verwacht maar dat was niet wat ik in haar ogen zag. Het was medeleven en op een vreemde manier een soort van plezier. “Wat is er mis met jou?” zei ze kordaat met een lachende ondertoon. Ik keek bij haar weg, wreef met mijn hand langs mijn nek en zag hoe ze op een bankje ging zitten. “Dit is niets voor jou, Taylor...”
“Nou wel... je brengt me in de war!” zei ik snel. Ze fronste en lachte even. “Leg uit...”
“Je komt naar buiten in een jurkje dat veel te kort is en Samii bleef maar zeggen dat dit goed ging gaan! Het is mijn laatste kans, dat had je zelf gezegd dus het moest perfect zijn en … ik weet het niet meer. Ik voel me gek en...”
Laatste woorden waren onnodig, haar kus snoerde me de mond en voor de eerste keer in een hele avond voelde ik mezelf ontspannen. Ze liet me los, grijnsde tegen mijn lippen aan. “Doe normaal gekkererd!”
“Ik wil het niet verknallen, Lotte. Deze keer niet; deze keer wil ik je nier teleurstellen.”
Ik keek op in haar ogen, zag die onbegrijpelijk blik weer. Ze nam mijn hand, trok me een paar stappen terug en duwde me naast haar neer op de bank. “Je bent weg gegaan, hebt me achter gelaten en mijn hart gebroken... maar je hebt me nooit teleurgesteld...”
Haar ogen glansde, de waarheid als nooit te voren. Ik had spijt van alles wat ik gedaan had en haar terug krijgen had ik misschien niet verdiend maar het was wel wat ik altijd wilde. Ik was trots om wat ik kon doen en teleurgesteld dat het op die manier moest. “Ik hou van je...” ik sprak ieder woord duidelijk uit, gewoon om zeker te weten dat ze het nooit meer vergat. In een oogwenk kuste ze mijn lippen en trok me terug de nacht in, naar de wagen. Misschien ging de avond nog niet zo erg zijn.