Sweet revenge.

"Ik maak het uit."
De vier harde woorden sneden door mij heen, en geschokt keek ik haar aan.
"W-waarom? Ik... ik dacht..."
"Ik ben niet meer verliefd op je." Ze zei het op een kille toon, en plotseling, op dat moment, wist ik het. [/i] Zij had het gedaan. [/i]
Ik stak een trillende vinger naar haar uit, en zei: "Jij... jij hebt mijn geld gestolen!"
Vals lachte Anne. "Duh, kom je er nu pas achter? Niemand behalve ik wist dat je dat geld had, maar natuurlijk vertrouwde je mij! Waar denk je dat ik al die nieuwe kleren en gadgets vandaan heb? Je geld is al zo goed als op. Ga maar gerust naar de politie, je hebt toch geen bewijzen."
Woede en verdriet schoten door mij heen, en ik greep naar iets in mijn zak. Ik haalde het tevoorschijn, en angstig en geschokt keek Anne naar het voorwerp.
"Jij trut!" siste ik. Al mijn gevoelens, al mijn verdriet was plotseling weggevaagd en het enige wat er overbleef was woede. Pure woede.
De afgelopen paar maanden schoten als een flits door mij heen. Als een 14-jarige verlegen puber besloot ik dreadlocks te laten zetten bij de kapper. Toen ik de volgende dag op school kwam, werd ik bewonderd om mijn nieuwe haar en plotseling had ik er enorm veel vrienden bij. Het waren allemaal skaters, en het duurde niet lang of ik had mijn eerste skateboard. Ik bleek een natuurtalent te zijn, en na een paar weken had ik mijn eerste vriendinnetje, Anne. Mijn vrienden, Bram en Iloy, vertelden altijd prachtige verhalen over een legendarisch skateboard, dat wel €2500,- kostte. Het zou het mooiste skateboard zijn dat er bestond, en ze verkochten het hier, in New York! Met zijn drieën gingen we een kijkje nemen, en daar lag het dan, in de etalage: het mooiste en kostbaarste voorwerp dat ik ooit van mijn leven had gezien.
Iedere dag ging ik ervoor terug, en ondertussen spaarde ik voor het skateboard. Alleen Anne wist van mijn sparen, maar niet hoeveel ik had. Na 8 maanden had ik al 1000 euro gespaard, toen ik het eens aan Anne liet zien. Ik had de hebberige en verlangende blik in haar ogen moeten zien, maar ik was veel te druk bezig met mijn spaargeld. Nog een tot anderhalf jaar wachten en dan was het zover, dan kon ik dat mooie skateboard kopen.
Een week later was ik van plan er weer twintig euro bij te doen. Ik weet nog precies hoe ik de pot opende waar alles in zat, er niets vermoedend twee briefjes van vijf en eentje van tien in legde en het deksel weer op de pot deed. Pas toen ik hem optilde om terug te zetten, merkte ik hoe leeg hij was. Nog een keer opende ik een pot, en dit keer keek ik erin. Ik weet nog precies hoe hard ik had gegild toen ik me realiseerde dat alles weg was.
Als een storm was ik door het huis gegaan, alles had ik overhoop gehaald, mijn ouders, broertje en zusje werden allemaal beschuldigd, maar het geld was nergens te bekennen. Ik confronteerde mijn vrienden ermee, maar ook zij schenen van niets te weten. Geen enkele seconde twijfelde ik er ook maar over dat Anne het niet gedaan zou hebben. Zij was toch mijn vriendinnetje, zij zou dat toch nooit doen? Ze leek zo blij voor me...
Niet dus. Nu wist ik wel beter. Al mijn geld had ze verkwist, en nu zou ze er voor gaan boeten.
Ik hief het mes op en liet het op haar neerkomen. Tijd om weg te rennen had Anne niet.
"T-Thom..." smeekte ze, voor ik de genadeslag toediende.
Wraak. Zoete wraak. Een geweldig gevoel, tot je ervoor gepakt werd. In een cel gestopt. Totaal afgesloten van de buitenwereld.
Maar nog steeds heb ik er geen moment spijt van gehad.