Yesterday

Ik skip een steentje over het water en kijk hoe hij over het wateroppervlak stuitert tot hij er uiteindelijk inplonst. Het lijkt net alsof dat steentje symboliseert wat ik voelt: steeds stuiterend op de diepte, wachtend tot het uiteindelijk omlaag getrokken zou worden. Zuchtend ga ik op het kiezelsteentjesstrand voor het kleine meertje buiten mijn woonplaats zitten.
Ik verlang naar gisteren, toen was alles nog mooi, toen was alles nog goed. Vandaag niet meer. Ik weet dat ik deze bewuste dag nog lang met me mee zal dragen...

Vandaag stond ik met een goed gevoel op, ik wist zeker dat ik het deze dag helemaal ging maken. Het was een mooie, zonnige zondag en eerst ging ik langs mijn beste vriendin Bibi.
"Diana!"
"Bibi!" Lachend vlogen we elkaar om de hals en ze nodigde me uit om naar binnen te gaan. Met een kopje thee en biscuitjes bespraken we de afgelopen en de komende schoolweek, en natuurlijk wat diepere onderwerpen.
Toen ging ik even langs huis om de hond uit te laten en daarna als verrassing naar mijn vriendje, Maik. We waren al zes en een halve maand samen en ik twijfelde er niet aan of we zouden daar zes en een half jaar van maken of zelfs nog meer, zo dolgelukkig was ik met hem. Ik belde aan bij zijn voordeur, maar niemand deed open. Ik bedacht dat hij het misschien niet gehoord had, en niets vermoedend opende ik de deur met mijn sleutel van zijn huis, die ik van hem gekregen had voor het geval ik die ooit nodig zou hebben. Ik hoorde de muziek aanstaan op zijn kamer en ik liep zijn trap op. Zonder te kloppen kwam ik zijn kamer binnen, en daar kreeg ik de eerste schok van deze dag. Daar zat Maik, samen met Sam, op zijn bed, zoenend...
"Kloteviolen!" heb ik geroepen, en ik ben de trap af gestormd en het huis uit gerend. Ik stak zomaar de drukke weg die aan Maiks huis grenst over zonder uit te kijken, en bijna liep ik onder een auto. Ik heb mijn naam horen roepen, maar niet gereageerd.
Ik ben naar deze plek gelopen, en ik heb hier uren gezeten, vechtend tegen mijn tranen en de beelden die voor mijn ogen zwommen. Ik wilde er niet aan denken hoe lang Maik en Sam dit al deden...
Op een gegeven moment rinkelde mijn mobieltje toen. Ik keek eerst wie het was, mijn moeder. Ik heb de telefoon opgenomen en gesnauwd: "Ja?"
"Diana..." klonk mijn moeders stem trillend. "Je vader... je broer..."
"Wat is er met hun?" heb ik geschrokken gevraagd.
"Ze zijn dood."
"W-wat?"
"Een auto-ongeluk. Diana, kom alsjeblieft terug naar huis, waar ben je in godsnaam?" mijn moeder begon te huilen en ik hing op.

Daar zit ik dan nu, een gebroken meisje van 14, bedrogen, beroofd van alles wat haar lief is. Ik weet dat dit niet het einde van de wereld is, maar dat is op dit moment even niet mijn waarheid. Eigenlijk zou ik nu bij mijn moeder moeten zijn, haar troosten, er samen doorheen komen, maar dat wil ik niet.
Gisteren had ik nog het gevoel dat ik de hele wereld aankon. Oh, kon ik maar eeuwig vast blijven zitten in gisteren.