97. Naar Friedolien's kamer.

Een paar minuten later stonden we terug uit het winkeltje en zat ik op een bankje dat in de inkom van het ziekenhuis stond, Friedolien haar kaartje te schrijven. Bill stond daar met de grote beer en de ballon in zijn hand, wat eigenlijk wel een komisch zicht was om de één of andere reden. “ Zo, klaar.” Zei ik vrolijk toen ik het kaartje terug in de envelop schoof. “ En nu naar boven!” zei ik toen ik Bill uit zijn lijden verloste en de ballon en knuffel uit zijn armen nam. “ Bedankt om het even vast te houden liefje.” Zei ik zo schattig mogelijk en ik probeerde mijn meest schattige blik op te zetten. Ik zag dat het Bill wel iets deed en hij zei : “ Het is niets.” En hij gaf me een kusje op mijn voorhoofd.

We stonden in de lift en even later kwamen we aan op het verdiep waar Friedolien lag. Ze hadden haar gisteren avond nog van de dagkliniek naar een vaste kamer gebracht. We wandelden in de gang en mijn ogen gleden over de nummers van de kamer. Uiteindelijk kwamen we bij het juiste nummer uit. Bill klopte op de deur en stapte binnen. Ik liep achter Bill aan en zag Tom in een stoel rechtover het bed van Friedolien zitten. Toen hij mij zag binnen komen met mijn handen vol trok hij zijn ene wenkbrauw in de lucht. “ Dag Tom!” zei ik vrolijk. Ik draaide mijn hoofd en zag Friedolien liggen. Nog steeds met een baxter in haar arm. “ Frie! Ik heb iets voor je!” zei ik vrolijk. Ik liep naar haar en gaf haar eerst het kaartje. Ze keek me raar aan. “ Wat krijgen we nu?” vroeg ze. “ Cadeautjes!” zei ik vrolijk. Om de één of andere reden voelde ik me opgelaten. Ik wist wel dat straks minder leuke dingen gingen gebeuren. Nadat ze het kaartje had opengedaan zette ik de witte knuffel beer op haar schoot en hing ik de ballon aan haar bed. Friedolien zat nu ook vol adrenaline en was even actief geworden als mij. Bill zat ondertussen naast Tom op een stoel. Ik zat op Friedolien haar bed. “ Blijf je nu echt hier heel de dag zitten?” vroeg Friedolien met de witte beer op haar schoot. Ik knikte : “ Ja, ik blijf heel de dag.” “ Ze zouden jou beter ook eens onderzoeken, er zit iets scheef in je hoofd.” Zei ze en ze keek me vals lachend aan. “ Oh! Jij gemeen kreng. Kom geef je ballon en je knuffel maar terug!” zei ik en ik geep naar de ballon. “ Nee! Genade! Niet mijn ballon!” gilde ze. “ Oh? Je knuffel mag ik wel nemen dan?” lachte ik en speels greep ik naar haar knuffel. Friedolien trok de knuffel en weg en gilde opnieuw: “ Nee! Die ook niet!” Ik kon niet meer van het lachen door haar reactie. Ik wierp mijn blik even op Bill en Tom die schuin naast me zaten. Ze keken elkaar niet begrijpend aan. hierdoor moest ik nog meer lachen, waardoor ik bijna van Friedolien haar ziekenhuisbed viel.

Snel verging het lachen toen er op de deur werd geklopt. 5 tellen erna stond er een verpleegster in de kamer. In 2 tellen stond ik terug recht naast Friedolien haar bed. “ Goedemorgen, Friedolien.” zei de dame. “ We gaan je klaarmaken. Binnen enkele minuten gaan we je opereren.” Ging ze verder. Ik keek naar Friedolien en zag dat de lach op haar gezicht verdwenen was en dat ze bleker werd.