50.

‘Hallo?’ Even blijft het stil. ‘Friedolien, ben jij dat?’ hoor ik dan mijn moeder paniekerig zeggen. ‘Mams? Wat scheelt erg? Je klinkt zo.. zo in paniek.’ Ik hoor hoe ze moeilijk zucht. ‘Het is je broer..’ M’n hart stopt even met slaan, maar begint dan op een recordtempo te slaan. ‘Alex? Wat is er met hem, is alles goed met hem?’ Zelf begin ik nu ook behoorlijk in paniek te raken. ‘Het..Hij.. Hij heeft een ongeval gehad..’ Het is net alsof alles ontploft en er niets meer rond me heen is. Nu beginnen de tranen ook zich ook al op te hopen in m’n ogen. ‘Zeg me alsjeblieft dat hij oke is, dat hij nog leeft!’ Stilte. ‘Mama! Zeg het! Alsjeblieft..’ Geleidelijk aan begin ik tegen de muur door m’n benen te zakken. ‘Sorry schat, hij.. Hij is overleden op weg naar het ziekenhuis.’ De tranen beginnen als een stortvloed over m’n wangen lopen. Nee, dit kon gewoon niet. Toch niet met Alex, m’n grote broer?! Na enkele minuten komt Silke ook naar beneden en als ze met ziet zitten schrik ze en komt meteen naar me toe gerend. Ze neemt me vast en probeert de telefoon dan uit m’n handen te trekken. Ik heb niet echt door wat er allemaal gebeurd, maar ik vang wel flarden van het gesprek op. 'Ja mam?' '...' 'Wat is er met hem?' '...' 'Wat is hij mama, waarom huil je zo? En waarom huilt Friedolien zo?' ‘...' Bij Silke beginnen de tranen nu ook over haar wangen te glijden en zakt naast me op de grond. Nog even gaat het gesprek door en nog meer gesnik komt er uit Silke haar mond. Uiteindelijk legt ze toe en als dat gebeurd is, sla ik meteen m’n armen rond Silke heen. Ik begin nog harder te snikken. 'Waarom!’ mompel ik er hard tussen door. 'Ik weet het niet, maar mama en papa willen dat we komen, dus ik ga even Bill en Tom bellen om te vragen of ze mee willen, ik kan niet zonder Bill.' Silke neemt met trillende handen haar gsm en begint meteen een gesprek met Bill. Wanneer ze weer heeft toegelegd, kruip ik in haar armen en beginnen we elkaar te troosten. Na een goed kwartiertje gaat de bel en meteen gaat Silke open doen. De deur wordt geopend en meteen hoor ik hoe Bill begint te spreken, maar terwijl hoor ik ook hoe er zware, lopende voetstappen mijn richting uitkomen. Ze stoppen voor me. Nog steeds zat ik al snikkend op de grond, ik kon echt niet ophouden. Ik wou ook niet opkijken, ik kon het gewoon niet. Opeens voel ik hoe die ene persoon me stevig vast neemt en over m’n rug heen wrijft, er worden ook steeds opnieuw kleine kusjes op m’n kruin gedrukt. ‘Het spijt me, het spijt me echt zo.’ Even hapert m’n adem als ik hoor dat het Tom is, maar meteen duw ik mezelf nog meer in z’n armen en klampt me vast aan hem. 10 minuten later wordt ik opgehoffen en op m’n voeten gezet. Tom neemt m’n gezicht vast en veegt m’n tranen weg. Op een fluistertoon zegt hij dan: ‘We zullen moeten vertrekken, je ouders zijn vast al aan het wachten op jullie..’ Nog een laatste zucht ontsnapt uit m’n mond maar dan neem ik Tom z’n hand vast en volg hem naar de auto van Bill. Daar ga ik achterin zitten en meteen schuift Tom naast me de auto in. Direct slaat hij een arm om me heen en blijft maar over m’n rug wrijven. Opnieuw klampt ik me vast aan hem. Ik heb echt steun nodig of ik zak nog eens in. Uiteindelijk komen we aan bij het mortuarium en daar zie ik dat onze ouders ons al staan op te wachten. Meteen vlieg ik samen met Silke in hun armen en zo lopen we naar binnen. Als we het kleine kamertje binnen lopen verstijf ik direct is ik het silhouet zie liggen op de tafel, onder het witte doek. De tranen lopen meteen weer over m’n wangen en ik loop naar de tafel. Daar blijf ik staan en ga voorzichtig met m’n vingers langs het gezicht van Alex, mijn mooie grote lieve broer..