The morningsun

Ik droomde, dromen leken zo zeldzaam nu. Het was niet dat ik niet droomde alleen alle reden om ze te onthouden leek weg te zijn. Wat had ik eraan als ik ze niet kon delen? Alice zou ik voorlopig toch nog niet zien. In ieder geval, ik droomde en dat was goed. Er was al zo weinig dat ik voor mezelf had. Dromen waren enkele van die dingen die ik wel had. De droom speelde zich af in een met sneeuw bedekt bos. Ik besefde me dat deze omgeving me niet onbekend was, ik moest er eerder over gedroomt hebben.
Overweldigd door het felle licht knipperde ik. Het was winter, de vorige keer dat ik dit bos gezien had leek het herfst. Het voelde vreemd, en zo zag het er ook uit. Net alsof de sneeuw mijn benen opslokte. Ik stapte dapper verder, mijn ogen op de sneeuw gericht. De zon brak door en het witte poeder glinsterde oogverblindend. Ik keek op. De zon prikte in mijn ogen. Al zijn energie vulde mij. Een gevoel, het gevoel dat ik de hele wereld aankon, kwam in me op. Mijn aandacxht ging terug naar het sneeupad dat mij aanmoedigde tot rennen. Alsmaar harder dreef ik de sneeuw van mijn pad. De witte mist beschermde me tegen het kwaad dat mij wilde vinden. Het pad ging opeens steil naar beneden. Zonder te twijfelen sprong ik. Ik belande verkeerd op mijn voet en ging door mijn enkel. Rollend stortte ik van de helling af. Pijn deed het niet, de laag sneeuw ving mij op. Ik lachte wat naar de konijnen die angstig wegvluchtten. Opgewekt kwam ik overeind, ik keek recht in de goudgele ogen van-
En toen stopte de droom. Verward kwam ik overeind. Mijn ogen gleden over de grijze muren. Ze waren niks verandert. Ik ging met mijn hand door mijn klitterige haar en plofte neer. Zou ik hier ooit nog uitkomen. In geen tijd leek dat bos mijlen ver weg.