Het spook van het theater. *Bill love story* 32

Ze zeggen dat liefde alles overwind. En als ik voor Kyoko naar de andere kant van de wereld moet reizen... doe ik dat!
*nog steeds Settela's POV*

"Maar Tom..." begin ik. "Maak je geen zorge Settela, ik kan het wel aan denk ik." zegt Tom snel. "Je weet toch wel dat dit moeilijk gaat worden? Ik bedoel alle mensen die ook maar binnen een draal van een kilometer van Kyoko komen worden gekontroleerd." "Dat weet ik. Ik ga min best doen. Ze zeggen dat liefde alles overwind. En als ik voor Kyoko naar de andere kant van de wereld moet reizen... doe ik dat!" zegt Tom met een vurige blik in zijn ogen. Ik en Bill knikken. Snel helpen we Tom de belangrijke spullen bij elkaar in een grote tas te proppen. Als Tom bij de deur staat komt Simone haar kamer uit. "Tom waar ga je heen met die tas?" vraagt ze geschrokken. "Mam, ik moet Kyoko achterna. Bill en Settela leggen je het wel uit, maar ik moet nu echt gaan." "Waar ga je heen dan?" dringt Simone aan. "Japan... ik MOET voorkomen dat Kyoko, nouja Veerle een groote fout begaat!" Blijkbaar heeft Simone het verhaal al snel door. "Nou goed dan, ik zal je niet tegen houden om Veerle de redden..... maar doe alsjeblieft voorzichtig. Tom geeft zijn moeder en Settela nog een knuffel. En bij Bill blijft hij nog even staan. Hij fluistert iets in zijn oor en Bill knikt. Snel geeft hij Bill ook nog een knuffel en dan vertrekt hij met de taxi naar het vliegveld...

*Kyoko's POV*

Het vliegtuig is net gland. Mijn ouders hadden een prive vliegtuig laten vliegen. Op een vliegveld staat een andere limo om me weer naar het paleis te brengen. Ik word hier echt zo moe van. Zodra ik in de limo zit begint hij te rijden. Ik kijk uit het raam. Het is precies zoals vroeger. De bergen in de verte, en ze bomen die voorbij flitsen. Straks ben ik weer thuis. Plots krijg ik erome pijn in mijn borst. De tranen springen in mijn ogen. Het is mijn hart, hij doet gewoon pijn. Zo het komen daardat ik Tom kwijt ben. Het lijkt wel of bij elke meter die ik verder van Tom ben het erger word. Ik zal me wel aanstellen. Waarschijnlijk gewoon de spanning van het huwelijk. Ik vraag me trouwens af wie het is.
Dan stopt de auto. "Hoogheid we zijn er." hoor ik de chauffeur zeggen en hij doet ze deur voor me open. Ik knik en loop naar buiten. Het lijkt misschine een beetje arrogant zo maar weetje, als ik hem zo bedanken zou hij zich eerder beledingt voelen. De regels van onze familie zitten een beetje raar in elkaar.
Eigenlijk moet ik gelijk naar de troon zaal toe. Maar daar heb ik dus echt geen zin in. Dus loop ik een beetje in de paleis tuin. Ik loop naar het kleine meertje in het bos. Dit bos is eeuwen geleden door mijn familie aangelegt. Daardoor staan er een ook enorme oude bomen. Het lijkt soms echt zo'n sprokkjes bos. Vroeger kwam ik hier vaak. Als ik weer eens ruzie had met mijn ouders. Was best knap eigenlijk want ik zag ze toch nooit. Echt een band met ze had ik niet. Dus ik miste ze ook niet. Alleen met Yuki. Hij hielp me altijd met alles. Behalve dit dan. Ik knielde neer bij het water. Ik het water kon ik goed mijn spiegel beeld zien. Maar toen viel er een groot plaat van de bomen in het water een vertroebelde mijn spiegelbeeld. Het is herfst in Japan, mijn lievelings seizoen. Alle bomen hebben dan zo'n mooie kleur. En het is dan niet zo afschuwelijk heet. Zoieso is dit een prachtige plek maar in de herfst... lijkt het hier wel magies. Ik wou dat ik Tom dit kon laten zien. Weer voel ik een steek in mijn hart... Tom. Tom ik zou hem waarschijnlijk nooit meer zien!

"Kyoko..." hoor ik opeens achter me. Ik draai me hoofd ietje en zie dat Yuki naast me is komen zitten. "Iedereen is naar je opzoek..." begint hij. Maar luister al niet eens meer. Ik kan echt niet tegen dit gezeur. Hoe kan ik me nou concentreren op het huwelijk als ik telkens met me gedachten bij Tom ben. Ik voel weer een traan over mijn wang lopen. "Je mist hem he?" zegt Yuki zachtjes en hij slaat een arm om me heen. Ik kijk hem niet aan... het enige wat ik kan is huilen. Yuki trekt me ietsje tegen zicht aan. "Rustig maar...