The Gift of Blood... 8 (twilight)

Het ochtend riueel!
De volgende morgen word ik wakker van twee ijskoude lippen op mijn wang. De eerste keer dat gebeurde schrok ik me echt rot. Nu ben ik er gelukkig aan gewent.

Voorzichtig open ik mijn ogen. En het eerste wat ik zie zijn twee caramelkeurige ogen. Ze kijken me lief aan. Ik geef Edward een kusje op zijn voorhoofd. En stap uit bed. Ik raap wat kleren van de grond en loop naar de bed kamer. Snel kleed ik me om en poets me tanden. Ik vandaag niet zo'n zin om moeilijk te doen. En bind mijn haar in een staart vast.

In mijn slaapkamer zit Edward zoals gewoonlijk op mij te wachten. Hij zit mijn verslag van geschiedenis door te lezen. "Is het goed gekeurt?" vraag ik als ik zie wat hij aan het doen is. "Ja, hoor. Zo te zien heeft je nieuwe computer wel spellingscontrol," lacht hij zachtjes. "Blijkbaar."

Hij legt het verslag weer terug en kijkt op de klok, 7.02. "Ik ga nu. Alice en ik komen je straks ophalen." En weg is hij weer.

Zuchtend pak ik mijn boekentas in. Beneden is mijn vader zo te zien al naar zijn werk. Ik vraag me af wat die aanvallen beteken. Zou Accet er iets mee te maken hebben?

Snel werk ik mijn ontbijt naar binnen. En was het daarna weer af. Het huis ziet er eigenlijk best triest uit. Als je er zo eenzaam bent. Ik vraag me af hoe Charlie het hier ooit zolang heeft uitgehouden. Hoewel hij natuurlijk bijna altijd op z'n werk is. Gelukkig kan hij zich daar altijd op storten.

Vreemd genoeg is het huis veranderd. Niet dat er echt iets anders is. Maar het gevoel hier. Het is niet langer meer mijn huis. Mijn huis staat in het bos, ver en diep. Een huis dat eigenlijk word bewoont door vampiers. Het leven dat ik nu met Edward leid begint mijn oude leven te vervangen. Het gebeurt heel langzaam, maar nu begin ik het pas echt te voelen.

Hun huis is nu het mijne. Z'n broers en zussen zijn nu de mijne. Zelf Carlisle en Esmé voelen vreemd genoeg al bijna meer mijn ouders dan Charlie en Renee. Het feit dat ik ze niet veel zie, heb ik daar maar de schuld van gegeven.

Opeens hoor ik het bekente getoeter van de zilvere Volvo van Edward. Snel trek ik mijn jas aan. Ik pak mijn tas van de derde traptree. Ik slinger de deur open. En zo begint er weer een schooldag.

Alleen een vreemd voorgevoel begruipt me. Alsof ik weet dat ik vandaag ergens achter ga komen...