The Gift of Blood... 9 (twilight)

Ik nam plaats op mijn vertrouwde plekje, op de passagiersstoel naast Edward. Ik draaide mijn hoofd om naar de achterbank. Daar zat Alice een tikje dromerig uit het raam te staren. Zou zei ook een voorgevoel hebben?

"Alice wat moest je gister eigenlijk bij bio doen?" begon ik dan maar. Gelijk keek Alice op. In haar ogen laag een betrapte blik. "Ik moest nog wat dingetjes opzoeken," antwoorde ze wazig. Ik ga er maar niet verder op in. Ik bedoel Alice zal het wel zeggen als ze wil.

Op weg naar school begin er weer een van de vele stoort buien van Forks. Aangekomen op school zetten we snel de auto weg. En lopen we de school in. En beginnen maar weer eens aan onze lessen. Hoe erg ik me ook probeer te comcentreren het lukt me gewoonweg niet. Ik moest daar maar eens een einde aan gaan maken. Ik bedoel de examens komen eraan ik mijn concentratie is nog slechter dan gewoonlijk.

We hebben vandaag gelukkig maar twee lessen omdat ze ons tijd willen geven voor het examen van morgen. Als economie en Spaans voorbij zijn. Wil ik zo snel ik kan naar Edward toe. Alice en Edward zijn beide niet bij Spaans komen opdagen. Ik vind het niet heel erg ofzo. Maar ze houden iets voor achter. Ik daar kan ik dus niet tegen.

Maar voor ik naar de parkeerplaats kan lopen waar we hadden afgesproken werd mijn weg verspeerd.

Door Accet...

Instinktief zet ik een stap achteruit. Accet keek me recht in mijn ogen aan met haar grote diepe blauwe ogen. Ik voelde me plots zo naakt en onbeschermt zonder Edward naast me.

"Ik moet je spreken." dat was het enige wat ze zei. En ze draaide zich om. Het was wel duidelijk dat ik haar moest volgen. En dat deed ik ook. Ik kon best om mezelf passen. En Edward was de gene aan wie ze een hekel had niet aan mij.

Ze liep naar de rand van het bos. Daar stopte ze en wachte ze tot ik bij haar was. Ze liep niet eens echt snel maar het vloeiende bewegningen gingen gewoon sneller dan een normaal persoon.

"Vertrouw je mij?" vroeg ze zachtjes.

Ik knikte vasnzelfsprekend zonder er bij na te denken. Haar ogen en stem leken mij te hypnotiseren.

We liepen verder het bos in. Zo diep dat ik het niet meer herkende. Hier was ik nog nooit met Edward geweest. Midden in het bos was een groot meer. Er ging een spookachtige mist omheen. "Waarschijnlijk begreep je al dat ik geen gewoon mens ben." begon ze voorzichting. Nog steeds kon ik niets anders dan knikken.
Ze ging aan de rant van het rimpelloze meer zitten. Ik volgende haar voorbeeld.

"Iets belangrijks vertellen over je vriend en zijn familie." haar stem was plots anders. Nog steeds heel helder maar er zat een doordringende ondertoon in. Die me niet beviel. Ik keek haar angtig en vragend aan.
"Zei zijn geen mensen. Het zijn wezens van de nacht. Vampiers. Net als ik geen mens ben."
Ze leek haar woorden zorgvuldig de kiezen. En keek me nu aan. Waarschijnlijk wachtend. Op mijn schok moment. Of dat ik uit zou schreeuwen dat ze gek was.

Wat het enige wat ik kon was het glimlach op mijn gezicht toveren."Je lijkt wel opgelucht?" reageerde ze verbaast. "Dat ben ik ook." zei ik eerlijk. "Je wist het?" zei ze ongelovig. Ik knikte.

"Dan kan ik je nu dus ook wel vertellen wat ik ben?" zei ze lachend.