[SA] Elevator Love

Typisch, op zo’n grote dag als deze, kom ik weer te laat. Mijn carrière hangt van deze presentatie af. Soms heb ik dan ook zo’n hekel aan mezelf. Ik heb zo meteen een grote vergadering met mijn baas en een klant. Ik zal mijn baas moeten teleurstellen en zo ook de klant met mijn late komst. Natuurlijk is mijn gsm leeg en kan ik niemand bereiken.

Ik ren richting de lift. Iets dat vrij moeilijk gaat met mijn rokje. Het rokje is heel elegant en stijlvol, maar tevens ook onhandig om mee te lopen. “Stop de lift alstublieft!”, roep ik naar een meneer die er in loopt. Gedwee drukt de man de deur terug open voor me. Ik geef spontaan een glimlach aan de man en hij glimlacht terug. Ik kom naast hem staan. Ik kijk naar zijn gezicht en bedank hem vriendelijk. Een heerlijke mannengeur dringt mijn neus binnen. Niet alleen zijn heerlijke geur overheerst. Zijn vriendelijke stem en zijn knappe gelaat brengen ook de charmes van de man beter naar voor. Ik kijk terug voor me en zie hoe de deuren van de lift sluiten.

In de weerspiegeling van de liftdeur zie ik dat de man ook naar de weerspiegeling kijkt, net zoals ik. Een licht blos verschijnt op mijn gezicht. De emotie op mijn gezicht verandert al weer snel. Abrupt stopt de lift, niet zoals normaal. Hij maakt gekke geluidjes en ik weet meteen hoe laat het is. De laatste maand is de lift al 7 keren vastgelopen. Dit maakt 8 keren. Vanbinnen stress ik helemaal. Nog meer oponthoud, ik kan die promotie wel schudden. Binnensmonds vloek ik. De man kijkt me aan. “Zitten we nu vast?”, vraagt hij me. “Ja, dit is de laatste tijd een gewoonte aan het worden met deze lift.” Hij knikt. Enige stilte volgt. Hij is waarschijnlijk druk aan het nadenken, al lijkt hij zich geen zorgen te maken. Hij ziet er zelfs heel kalm uit. “Hoe lang duurt zo’n voorval denk je?”, vraagt hij me terwijl hij zijn hele lichaam naar mij draait. Hij had een stevig gebouwd lichaam. Misschien zelfs atletisch gebouwd, maar in ieder geval lette hij goed op zijn uiterlijk. “Dat varieerde, sommige zaten er maar een half vast. Er heeft ook eens iemand twee uur vast gezeten. Dus ik durf er geen tijd op te plakken.” Hij knikt weer.

Ik frul een beetje aan mijn zwarte tasje dat ik bij me heb. Mijn waardevolle papieren zitten erin. Deze papieren kunnen voor mijn promotie zorgen. Nu moet ik er alleen voor zorgen dat ik niet al te laat op de vergadering aan kom. Weer schiet de stress door mijn lichaam. De man heeft het blijkbaar gemerkt. “Is er iets? Je lijkt zo gespannen?” Zijn vriendelijke stem doorklonk in mijn oren. “Ik heb eigenlijk een vergadering. Ik kom nu waarschijnlijk te laat.” Hij knikt wederom. “Ik heb ook een vergadering, ook met kans dat ik nu te laat kom.” Nu is het mijn beurt om te knikken.

Zenuwen nemen mijn lichaam over. Ik besluit om me neer te zetten. Zo elegant mogelijk probeer ik te gaan zitten. De man heeft blijkbaar ook niet veel zin om recht te staan en komt bij mij zitten. Ik ben blij dat ik niet alleen in de lift opgesloten zit, maar langs de andere kant is het best eng om met een totale onbekende opgesloten te zitten in zo’n kleine ruimte. De spanning die dat geeft, is anders wel appetijtelijk. Alleen met een knappe man naast je. Waarschijnlijk een rijke man te zien aan zijn maatpak, zeer waarschijnlijk op maat gemaakt, en zijn heerlijk geurende parfum. Zijn haren zijn mooi naar achter gekamd en zijn gezicht is meer dan aantrekkelijk. Stiekem betrap ik me erop dat ik kriebels in mijn buik voel door deze gedachte. Ik loop een beetje rood aan. De man heeft waarschijnlijk een extra paar ogen want hij heeft mijn blosjes opgemerkt. Ik durf hem niet meer aan te kijken en draai mijn hoofd.

“Wat is er, je loopt zo rood aan?”, vraagt hij met een glimlach. Nu is het hek van de dam, nu word ik echt helemaal rood. “Euhm, persoonlijk.”, stotter ik eruit. Een zenuwslopende minuut volgt, maar daarna durf ik mijn hoofd terug te draaien. In mijn ooghoeken merk ik dat de man naar mij kijkt. Snel krijg ik weer kleine blosjes. Hij kijkt weer vooruit en glimlacht. Hij zit me enkel maar te plagen. Zo’n misbruik maken van de timide van een vrouw. Ik kwam nog even tot mezelf om een plannetje te bedenken. Het zit nu eenmaal in mijn genen om iemand terug te nemen. Weer komen die stiekeme kriebels boven drijven. Ik kan op niets beters komen dan hem gewoon aan te staren, net zoals hij bij mij deed. Ik kijk naar hem, naar zijn welgevormde gezicht. Hij kijkt me terug aan en glimlacht zijn tanden bloot. Zijn gezicht raakt bijna mijn gezicht. Ik voel de kriebels in mijn buik de overhand nemen en besluit wijselijk mijn hoofd naar achteren te trekken.

Hij wacht misschien één seconde na mijn wegtrekactie, maar dan komt zijn hoofd weer dichter. Is hij me weer aan het plagen? Ik ben nog aan het bedenken wat zijn bedoelingen zijn tot ik ineens zijn warme lippen op de mijne voel. Verrast laat ik hem toe. Hij ziet het groene licht en ik voel zijn tong binnendringen. Gedwee speel ik met zijn tong. De man komt dichter bij me zodat hij zijn hand achter mijn hoofd kan leggen. Met spijt voel ik zijn tong mijn mond verlaten. Ik kijk hem aan en lees in zijn ogen hetzelfde gevoel af als ik heb, lust. We vliegen elkaar weer naar de mond. Ons spel wordt steeds ruiger en ruiger. Ook onze handen worden er meer bij betrokken. Ik voel zijn andere hand op mijn borst steunen. Niet zomaar steunen, hij wringt zich een weg door mijn bloesje naar mijn borst. Gewillig laat ik hem doen en laat mijn handen nu ook op de vrije loop. Ik war door zijn haar en ga met mijn andere hand onder zijn bloes. Ik streel hem. Ik weet dat we het beide naar onze zin hebben.

Aan ieder leuk moment, of in dit geval een geweldig moment komt een einde. De lift maakt weer gekke geluidjes. Even schrikken we op, maar al snel merken we dat we weer in beweging zijn. Hij geeft me nog snel een zoen op de mond en veert recht. Ik volg zijn voorbeeld en sta ook op. Ik zie dat mijn verdieping nadert. Ik strijk mijn bloes en mijn rokje juist en zie dat de man zich ook fatsoeneert. De liftdeuren slaan open en we kijken elkaar aan. Een grijns verschijnt op zijn gezicht. Ik kan het natuurlijk niet laten om terug te grijnzen. “Ik moet gaan.” Na mijn woorden snelde ik me naar het kantoor van de vergadering. Na enkele gangen gepasseerd te hebben stop ik voor de deur. Ik zucht een keer en klop dan. “Binnen!”, hoor ik als antwoord. Mijn baas zit geprikkeld voor zich uit te staren. Hij is niet blij met mijn late komst. “Sorry, maar…” Ik kan mijn zin niet af maken omdat hij ineens begint te brullen. “Houdt je smoesjes voor jezelf en maak je presentatie klaar. De klant kan er ieder ogenblik zijn.” Ik knik en draai me om naar het bord. Ik maak het klaar en hoor de deur open gaan. Een welbekende stem hoor ik zijn excuses aanbieden aan mijn baas. Ik verstijf voor een ogenblik. “Sorry, ik zat vast in de lift en daarna vond ik de weg niet zo goed.” Mijn baas verwijt hem niets en wil me voorstellen. Zodra ik me omdraai, zie ik de glimlach op zijn gezicht. Het is de man van de lift. Ik ga naar de twee mannen en steek mijn hand uit. Ik stel me beleefd voor aan de man. Mijn baas bekijkt dit tafereel met rare ogen. Hij heeft geen idee waarom deze twee idioten zo staan te grijnzen. Hij maakt dan ook aanstalten om te beginnen. “Mevrouw, mag ik u iets vragen?” Ik ben verrast door de vraag want ik ben nog niet begonnen. Toch knik ik naar hem als toestemming. “Wilt u me straks begeleiden in de lift?” Ik krijg een grijns van hier tot achter mijn oren. “Natuurlijk, alles wat de klant wenst.”

© Erica