You Can Stay Here...

Op zo vele manieren haalde hij de pijn weg. Zijn glimlach was troostend, zijn woorden helend en alles in de ruimte maakte het me gemakkelijker. Iedere traan die ik huilde, streek hij voorzichtig weg. Hij zat recht tegenover me op het tafeltje, zijn lichaam leunend op zijn kniëen en zijn blik strak op mij gericht. "Heeft hij dat gedaan?"
Hij knikte naar de, met make-up, verborgen wonden. Ik gaf een knik en een zucht ontsnapte van tussen zijn lippen. "Waar is Mel nu?"
Ik haalde twijfelachtig mijn schouders op en deed mijn best niet terug in tranen uit te barsten. "Waar zou mijn zus heen gaan..." vroeg hij aan zichzelf. Ik wachtte geduldig af, wilde hem niet storen terwijl hij dacht. "Ze zei dat ik naar jou toe moest gaan en dat zij ergens heen zou gaan waar ze tot rust kon komen!"
"En waar is die kloo.." hij twijfelde over zijn woord maar besloot dat hij hem niet zo kon noemen, hoe groot de woede ook was. "Geen idee. De politie denk ik..."
Hij leek er niet erg veel vertrouwen in te hebben. Ik zag hem vechten met zijn gedachten en wilde helpen... Maar wist niet hoe. Hij stond op, griste naar zijn telefoon en drukte een nummer in. zijn blik bleef op mij rusten terwijl hij luisterde. "Hallo?"
Zijn gezichtsuitdrukking veranderde onmiddelijk van zorgen naar opluchting, een glans in zijn ogen die ik niet kon beschrijven. "Ja, ze is bij me! Alles is in orde maar wat verwacht je dat ik doe?"
Er weerklonk een stilte die wel oneindig leek. "Ik begrijp het... Nee, geen probleem. Ze mag zo lang blijven als ze wil. Goed! Weet je zeker dat je veilig bent?"
Hij toonde me een gebroken glimlach en legde in. "Is ze in orde?"
"Ze mist je," mompelde hij. Hij kende me beter dan ik gedacht had. Mijn gedachten waren voor hem dus geen mysterie voor hem, wat uitzonderlijk was. "Hoe... Umm... Wil je hier blijven?"
Daar dacht ik over na, hoewel het antwoord duidelijk was. "Zolang ik maar niet bij hém moet!"
Hij schudde zijn hoofd en wou iets zeggen, maar de telefoon ging. Hij snelde er naar toe en leek bijna teleurgesteld met de stem aan de andere kant. "Nee, Lori... Het is goed! Ja... Ik weet het! Dat is geen probleem. Jij ook, prettige avond!"
Ik fronste en hij beantwoorde onmiddelijk mijn ongestelde vraag. "Mijn glee club heeft een opdracht gekregen maar ze blijven van idee veranderen;" glimlachte hij. Ik stond versteld. "Jij? Glee?"
Zijn glimlach werd breder,"vorig jaar werden we 3de!"
"Laatste dus..."
Hij schraapte zijn keel en griste naar mijn tas, liep er mee door de gang. Ik wist dat hij wilde dat ik volgde. "Deze is voor jou en... Waarom is je tas zo licht?"
Ik keek weg,"het was het enige wat ik kon grijpen in een korte tijd! Ik red het wel, oom Will!"
Hij wilde knikken maar vond de kracht niet. "Morgen neem ik je mee naar school om je in te schrijven! Goed?"
Ik gaf een knik en legde mijn vingers om deurknop heen. Hij woelde door mijn haar, kuste mijn voorhoofd en liet me naar binnen gaan.

De kamer was perfect, kale wanden dat wel, maar toch perfect! Ik glimlachte tevreden en sloot de deur achter me.