|Madara| "Je Gaat Niet". -2-

Sinds die dag was ze opgeleid door de Tao familie waar ze bij woonde. Het klooster was alles voor haar sinds die speciale dag. Sinds die dag had ze getraind. Getraind en getraind, steeds opnieuw. Haar capaciteiten groeide, ze werd erg sterk. Waarschijnlijk de sterkste en meest begaafde van allemaal. Macht verwerven.
Ze leerde hoe ze de elementen water, wind en ijs moest gebruiken. Niets was sneller dan haar. Niets was in staat om de shurikens en kunais te hanteren op de manier waarop zij dat deed. Het was niet alsof ze van plan was om een ninja te zijn; haar ouders als niet-ninja's zelve ... Ze leefde toen zelfs in een dorp dat niet geregeerd werd door ninja’s.
Maar nu. Haar herinneringen verdwenen meer en meer met elke dat ze in het klooster leefde. Het was alsof ze haar herinneringen absorbeerden zonder ze ook maar ooit terug te geven.
Dus nog steeds: wat was ze vergeten? Er was iets dat ze wou doen. Of was het, het feit dat ze de lerares was van een assassin groep waardoor haar emoties en herinneringen wegvaagden?

En de jaren gingen voorbij. Elk een door elk ander. En zo ook haar herinneringen. En haar emoties. Alles waar ze ooit voor leefde. Ze had geen vrienden. Ze was eigenlijk een eenling. Als ze geen missie’s had, zou ze helemaal niks hebben om voor te leven sinds er gewoon niks meer was. Het ging allemaal om de missie’s: de orders moesten worden volbracht.

Ze haatte iedereen die niet gehoorzaamden voor wat zij verplicht waren. Er was niets belangrijker dan iets volbrengen van wat ze moest doen: de gevoelens die in de missies erbij kwamen van de andere was nutteloos. Eenvoudige zwak en nutteloos. Er was niets belangrijker dan iets volbrengen van wat ze moesten doen: ze verloste de groep van degene die niet in staat was om zijn of haar persoonlijke wensen achter te houden in ge groep.
Sinds zij eigenlijk de enige was die gewoon niets anders had dan de missie’s, waren er natuurlijk ook steeds meer problemen omdat sommige leden van de groep werden vermist en niemand wist dat zij ze had laten ‘verdwijnen’. Ze maakten alleen maar problemen met hun emoties. Emoties waren niet nodig.

Op een dag kon ze het niet meer aan, dus besloot ze om een assassin op haar eigen te worden: zonder een groep die ze moest leiden. Zonder enige idioten en zwakkelingen die haar gewoon maar in de weg zaten. Ze hoefde niet iets dat in staat was om haar vertroetelen.