Sorry seems to be the hardest word

Ik zit aan de eettafel en eet rustig mijn boterhammen op.
Mijn moeder is al naar haar werk en ik moet echt opschieten, anders kom ik nog te laat op school. Niet dat ik zin heb om naar school te gaan, maar ik zal wel moeten. Mijn school ligt ongeveer 10 minuutjes van mijn huis vandaan. Ik prop mijn broodtrommel in mijn tas en sprint naar mijn fiets. Ik trap zo hard als ik maar kan om op tijd op school te komen, maar als ik eenmaal op school aangekomen ben hoor ik de eerste bel al.
Ik til mijn fiets in het fietsenrek en loop het schoolgebouw in.

5 minuten later kom ik de klas binnen met een rood hoofd.
De klas ligt dubbel van het lachen en er staan bijna tranen in mijn ogen. De leraar gebaart dat ik kan gaan zitten, ik hoef geen briefje te halen. Ik grabbel in mijn tas naar mijn boeken en leg ze op tafel.
De leraar is de sommen aan het uitleggen, wiskunde. Als ik niet oplet, gaan mijn punten nog erger achteruit. Ik sta nu al een onvoldoende voor 6 vakken en dan misschien ook nog voor wiskunde. Ik ben aandachtig aan het opletten, de leerlingen gooien propjes in mijn haar en roddelen over me. Mijn ogen zijn nog betraand en ik kan het bijna niet meer inhouden. Mijn vriendin vraagt of het met me gaat en ik zeg haar niet dat ik me beroerd voel. Ze klopt een keer op mijn rug en zegt tegen me dat ze de waarheid wil weten.
Mijn vriendin begrijpt me altijd en steunt me tijdens de hardste tijden. Een paar maanden geleden is mijn vader overleden en toen begonnen de roddels. Er worden propjes naar mijn hoofd gegooid en er worden nare opmerkingen over me gemaakt in de klas, allemaal van die dingen.

De les is afgelopen en ik heb besloten me ziek te melden, mijn moeder is toch nog niet thuis dus die zal er niets van merken.

Reageer (1)

  • Abduction

    Heel mooi geschreven, Lotje. :)

    Ik zal vragen of Iris ook wil leze
    n..

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen