-013-

John schrikt als de deurbel gaat. Niemand doet open en de deurbel blijft maar rinkelen. 'Loïs!' gilt John met een zware stem. Geen reactie. John loopt de kamer uit en ik hoor hem de deur open doen. Gespannen en opgewonden luister ik of het Christian is, weggaan durf ik niet, tenminste, niet alleen. Ze vinden me toch weer. Het is iemand van de collecte en de deur wordt weer hard dichtgegooid even later komt John de kamer weer in. 'Ontvoeren is toch verboden?' vraag ik. John knikt argwanend. 'Oh' zeg ik alleen maar en ik kijk naar zijn kleding, zoekend naar een zak met daarin een mobiel, maar ik kan er geen vinden. 'Wat voor een mobiel heb jij?' vraag ik. 'Blackberry' is het antwoord. Shit denk ik, die kent iedereen. Maar toch probeer ik het. 'Oh die ken ik niet, mag ik 'em eens zien?' John haalt zijn schouders op en vist een Blackberry uit de binnenzak van zijn spijkerjasje. 'Is dat de nieuwste?' vraag ik gespeeld. Hij knikt 'kijk, hij heeft touchscreen' wijst John aan. Nu! denk ik. Ik schop hem in zijn ballen, gris zijn mobiel uit zijn handen en ren de kamer uit. Terwijl John verkreukeld op de grond ligt, typ ik het alarmnummer in en meld het de politie. Gelukkig ben ik net klaar als Loïs woest naar me toe stampt, waarschijnlijk heeft ze me gehoord. Ze pakt de Blackberry af, ziet het alarmnummer en krijgt tranen in haar ogen 'Emily, ik had het al zo rot' zegt ze. 'Ik verdien geld aan die mannen. Met dat geld kan ik voor je zorgen! En ja, daar heb ik ook drugs voor nodig.' Ze zakt neer op de grond en droogt haar tranen. 'Maar ik mocht overdag niet thuis zijn!' zeg ik verontwaardigd en ik begin spijt te krijgen van dat telefoontje. 'Meestal verdien ik overdag geld, het is niet fijn voor jou om daar bij te zijn.' fluisterd ze. We horen sirenes. 'Daar is de politie.' zegt ze hees. 'Zeg tegen de agenten dat er niks aan de hand is, en dat je voor de grap belde!' roept ze smekend. Ik zucht, iets zegt me dat ik naar mijn gevoel moet luisteren. 'Nee.' zeg ik. Loïs kijkt door haar tranen naar mij. 'Dat kan ik niet.' zucht ik. Ze staat op en ik zie haar verdriet in woede omzetten. Ze klemt haar handen om mijn keel waardoor ik geen lucht krijg. Ik sla en trap om me heen maar ze laat niet los.