It's like a war. 4*

‘... En daarom mogen die modderbloedjes er niet meer in!’ Draco’s hele kliekje begon opeens hard te lachen om wat ik eigenlijk helemaal niet grappig vond. Ik keek naar de tafel waar heel Griffoendor zat. Dat waren pas echte mensen. Ik herinner me nog steeds heel goed wat een gedoe het is geweest met de sorteerhoed. Ik had het gevoel dat ik er een half uur zat voor hij een besluit maakte.
‘Hmm... Dat maakt me wel hard om te kiezen, dat karakter van jou. Mmm.. En wat een temperament! Mmm... Karakter en geest dat bij Griffoendor het best past. Maar een bloedlijn en temperament plus hersens die voor Zwadderich gaan.Nou, dus...’ En na nog een stuk of honder ‘mmm...’ en ‘aaaah...’ en ‘ooooh...’ werd er een luide ‘Zwadderich!’ afgeroepen en mocht ik eindelijk aan de tafel. Enkele afwezige vriendelijke blikken werden mij toegeworpen maar dat eindigde verbazingwekkend snel. Het feestmaal begon en eindigde even teleurstellend. Wat voor sommigen de beste dag van hun leven is geweest was voor mij een soort van ramp. Wat ik ook niet deed om goed over te komen, het lukte mij nooit. Ik werd uit mijn gedachten teruggehaald door een briefje dat op mijn schoot viel. Verdwaasd keek ik rond om te zien van wie het kwam, maar iedereen zat er heel gewoon bij, niemand scheen iets van me aan te hebben.
Ik opende het briefje: ‘Vind je me echt zo onuitstaanbaar arrogant? Het is hoogstens onprettig om dat van jou te horen, Astoria.’
Gefrusteerd staarde ik naar het briefje. Hoogstens onprettig? Wie dacht hij wel dat hij niet was?
Ik besloot iets terug te schrijven: ‘Sinds wanneer trek jij iets van mij aan? Denk nu niet dat ik op mijn knieen ga zitten om om jouw vergeving te smeken, want dat is het laatste wat ik nu nodig heb.’ Ik vouwde het op en stuurde het naar Draco. Met een boos gezicht at ik verder hoewel mijn honger al lang verdwenen was. Er kwam iemand naast mij zitten. Niet iemand, Alisson Black. Mijn ‘soort van’ beste vriendin. Beste vriendin dankzij een spreuk van Tom, dankzij hem vindt zij mij nu aardig en wil overal met mij naar toe. Maar wat, het is leuk, ze kan nooit stoppen met babbelen, en dat is zeer aangenaam, ik voel mij weer meteen opgepept als zij eraan begint.
‘Omg!’ begon Alisson. ‘Je wilt niet weten wat ik daarjuist op de gang gehoord heb! Pansy heeft dus op een subtiele wijze Draco erop gewezen dat ze met hem wil trouwen, maar weet je wat hij erop heeft gezegd? “Ik trouw niet met meisjes zoals jij.” En toen was die weggegaan en liet haar alleen. Ze was aan het huilen!’
Ik was kennelijk zeer verbaasd. ‘Wat bedoelde hij met ‘meisjes zoals zij’?
‘Oh, Astoria. Alsof jij niet weet hoe Pansy is. Ik zou nog liever met een rat trouwen dan met zo iemand. Ik snap Draco volkomen en ik sta helemaal achter hem bij zijn besluit. Deze ene keer heeft hij toch gelijk, hij kan beter krijgen.’ Je moest eens weten, dacht ik met een vreugdeloos lachje.
Ik keek naar Draco en ik was helemaal vergeten van mijn briefje. Ik zag hem ook mijn kant op kijken. Hij was niet bepaald blij. Hij keek boos, aangedaan, en toch was er iets in zijn blik dat mij op een voor mij onbekende manier deed smelten. Blozend draaide ik mijn hoofd weg en begon quasi-geinteresseerd een druk gesprek met Alisson die doodblij vanalles begon te vertellen. Maar ondanks haar fijne karaktertrekken en aardigheid kon ik Draco niet uit mijn hoofd krijgen. Ik begon bijna te geloven dat het de bedoeling was om hem daar te hebben.
In mijn ooghoeken zag ik Draco bedachtzaam naar me kijken, waarna hij terug omdraaide naar zijn vrienden.

Man, waar hem ik hem nu aan verdiend? Het was een moeilijke strijd tussen mijn verstand en mijn gevoelens.