Op naar mijn nieuwe school, Gakuen Alice

[ Mikan POV]
Tring, Tring. De wekker ging af.
Hoe laat is het?
7.00, het is veel te vroeg, Shit.
Oh ja, ik moest trainen en daarna met mijn ouders praten.
"Oké Mikan, je hoeft alleen maar te joggen vandaag 10 rondjes" zei de trainer.
Weet hij niet wat hij me aan doet, 10 rondjes is veel, waarom doet hij er zo luchtig over?
"Hèhè, eindelijk klaar!"
"Yukihira- Sama, uw ouders willen u spreken."
"Dank je, en ik heb je toch gezegd noem me Mikan."
"Oké Mikan- Sama."
"Oke, ik ga naar mijn ouders toe." zeg ik verveeld, ik haat de achtervoegsels.
Ik loop door de gangen op weg naar vaders kamer.
Ik klop op de deur en wacht tot iemand open doet.
"Hallo lieverd, weet je waarom je hier moet komen?" vroeg pap
"Nee, hoe zou ik het moeten weten als jullie me niks vertellen."
"Goed punt lieverd" zei mam
"Uhm, je gaat naar Gakuen Alice, net als je broertje."
"Nee, ik ga daar niet heen, jullie hebben vast iets gepland waardoor het hel wordt."
"Nee, dat hebben we niet en alles is al geregeld, je vertrekt om 9.00 morgen.
Je spullen worden al gepakt door de bedienden."zij ze met een glimlach waardoor ik haar woorden nog erger in twijfel trek. altijd is er wel een addertje onder het gras in mijn familie, je moet alleen altijd dieper zoeken.
"Oké, maar niemand mag weten wie ik ben, ze moeten me mogen om wie ik ben.
Je weet hoe het op mijn vorige school is gegaan en als dat alles is ga ik,dag." Ik was bot maar ik was boos, hoe kunnen ze me zomaar wegsturen.
In de tuin klom ik in de boom en ging lezen, ik kalmeer altijd als ik lees.
Een nieuwe school is een nieuw begin.
Ik zal doen alsof ik dom ben, kijken hoe ze reageren. maar ik wist al dat dat me niet zou lukken. dom doen is niet in mijn aard.

Ik ging vroeg naar bed omdat ik straks in het vliegtuig moest en ik nog wel moest trainen de volgende morgen, dat is iets waarnaar ik uitkijk, de laatste training, eindelijk! de leraar barste bijna in tranen uit dat hij me geen les meer kon geven, wat me het gevoel gaf alsof er serious iets verkeerd is in zijn hoofd.
Na de training stapte ik in de limo en ging ik naar het vliegveld.
Tijdens de vlucht verveelde ik me, mijn IPod had ik gelukkig meegenomen. De vlucht duurde ongeveer 12 uur.
Eindelijk ben ik in Tokyo, maar waar moet ik heen?
Iemand loopt op me af, hij draagt een oorbel en een ketting, volgens mij is het een man maar ik weet het niet zeker, ach, ik vraag het zo.
"Ben jij Mikan Yukihira?"
"Wie wil dat weten?"
"Ik ben Narumi, ik ben een leraar op Gakuen Alice."
"Ja ik ben Mikan Yukihira, maar ik laat liever niemand weten dat ik een Yukihira ben dus Mikan Sakura."
"Oké Mikan."
"en even ter verduidelijking, Je bent een man, toch?"
"Ja, waarom vraag je dat?"
"Je draagt een oorbel en een ketting, je lijkt een beetje vrouwelijk, dus ik vroeg het me af."
Hij was stil, hij had verwacht dat ze precies zou doen wat hij verwachte, want hij gebruikte zijn Alice maar er gebeurde niks.
"Weet je ik heb door dat je wat probeert met jouw “kracht” maar laat het uit je hoofd."
"Waarom heeft het geen effect, en hoe weet je het?"
"Ik heb de Nullificatie, en nog een paar anderen, ik merk het wel doordat iets ervoor zorgt dat ik mijn Nullificatie moest versterken."
"Oké, goed dat ik dat nu weet, anders zouden er problemen kunnen ontstaan."
"Hoe bedoel je?"
"Je zit in mijn klas."
Ik heb een gek als leraar wat gaat hier allemaal gebeuren was wat ik dacht.
"We kunnen beter naar school gaan nu Mr. Narumi."
"Oh ja, je oom wilde met je spreken, ik zit zo in de problemen."
Ik wist niet meer wat ik van deze man moest vinden, volgens mij hoort hij in een gesticht thuis, maar door zijn Alice is hij er zo weer uit.
Ik zuchtte.
"Mr. Waar staat de auto, ik wil graag de school zien."
En verlost van u, maar dat zei ik natuurlijk niet.
Eindelijk kwamen we aan, deze dag kan niet meer erger, ik was beland in de hel.
een school als een gevangenis, mensen die anders zijn dan de rest, sommige zijn vandalen en schurken, en andere gekken zoals mijn leraar.