Broers

"Hé, jij bent toch de partner van Natsume, het lieverdje van Persona."
"Nee, ik ben wel zijn partner, maar Persona mag hem niet echt en ik weet waarom.
Als je slim bent laat je me met rust."
"Wie ben jij om dat tegen ons te zeggen."
Natsume moest moeite doen om niet naar beneden te springen en haar te helpen.
"Ik zit ook in DA en ben anders op zijn zachtst gezegd."
"Ja, vast, pak haar."
Iemand sprong omlaag. "Hé, durf je wel om jongeren te pesten."
"Wat heb jij er mee te maken Andou."
"Vrienden." hij verzweeg de echte reden. "Ga weg, of volg de consequenties."
"Rot op, prins de schaduwspeler."
"Je weet dat jullie in de schaduwen staan?"
"Shit!"
Opdrukken 500X schreef hij in de schaduwen.
"Hallo Tsubasa, lang niet gezien, je bent beter geworden."
"Natuurlijk, ik gedraag me alleen zo tegen mijn ouders, anders krijg ik te veel verantwoordelijkheden."
"Ja, inderdaad, nu heb ik ze allemaal, eikel." en ik sloeg hem tegen zijn hoofd.
"Sorry hoor!"
"Jij bent gewoon veel handiger met dat soort dingen, Mikan."
"Trouwens waarom heb je jouw naam veranderd, als je toch iedereen laat weten dat je de prins bent?"
"Een prins heeft voordelen, dus waarom zou ik er geen gebruik van maken?"
"Waarom moet jij je altijd zo gedragen."
Hij fluisterde terug: "IK ben anders dan jullie, dat is gewoon zo, wen eraan."
"Nou Tsubasa, kom op we moeten naar klas."
"Waarom ben je er eigenlijk niet, als ik het goed heb heeft Misaki nadrukkelijk gezegd dat je er moest zijn. Je zit straks zo erg in de problemen."
Met die laatste zin vertrok zijn gezicht en leek hij bijna aan het huilen.
"Haha, je bent nog niets veranderd, hé. Tot zo, veel succes, ik hoop dat je het overleeft."
Mikan teleporteerde zichzelf naar haar volgende klas.
Ze werd hartelijk verwelkomd door de speciale klas.
Het duurde nog een paar minuten voordat Tsubasa zwaar hijgend aankwam.
Toen hij de deur opende kreeg hij een emmer naar zijn hoofd.
Mikan lag in een deuk. Hij lag op de grond met een rood gezicht, precies zoals ze had verwacht/ gezien.
Tsubasa stond op en zag Mikan zo, "je bent de duivel Mikan."
"Weet ik Tsu- kun." en ik glimlach gemeen.
Dat opende Misaki’s ogen.
"Waarom noem je hem Tsu- kun?"
"Ik ken hem al langer en ik kwam hem net al tegen."
"Ze wist van te voren al dat dit mij zou overkomen, dit bedoelde je dus met ik hoop dat je je het overleeft."
"Nee, er komt nog meer, maar dat komt later." Dit zei ik expres veel te opgewekt.
Tsubasa ging weer bijna huilen, "waarom doe je mij dit aan, Mi- chan."
"Het is leuk om jou zo te zien, ik heb genoeg problemen gekregen door jou, nu heb jij ze dankzij mij, is dat niet eerlijk?" ik keek heel lief, alsof niks mijn schuld was.
Misaki en de klas voelden zich erg vermaakt.
Natsume hield het in de gaten en zag Youichi binnen komen.
"Nee- chan, kan je me helpen? Persona is gemeen."
"Hij en gemeen, dat klopt niet, wat is er aan de hand, hij is lief als een lammetje tegen mij."
"Maar als jij boos wordt heeft hij veel problemen want jij wordt later ………."
Youichi werd onderbroken, "ik kom al, niemand hoeft het te weten, oké?"
"Oké nee- chan." Zij hij lachend
"Mi- chan, ik kom ook mee."
"Als je Persona zo graag wilt zien, hij gaat boos worden, ik weet niet of jij daarbij wilt zijn. Vandaag heb je extreem veel ongeluk."
"Ik blijf hier, Misaki, ben je nog boos op mij?"
"Nee, en laat me los, je bent geen kind meer."
"Zo gedraagt hij zich altijd, althans normaal is hij iets minder erg, jij bent vast diegene waar Hotaru over sprak."
"Wat heeft Hotaru je verteld?"
"Dat je verliefd ben, Tsu- kun."zeg ik spottend, en lach dan lieflijk naar hem. hij had door wat er was gebeurd. Bij die woorden werd Tsubasa rood van schaamte en Misaki rood van woede en schaamte.
"Met die vraag heb je jouw volgende ongeluk geschapen."
Hij keek op en zag Misaki zo.
"Ahhhhhhhhhhhhh!!!!!" hij begon te rennen en plekken te zoeken om zich te verstoppen.
Youichi en Mikan hielden hun lach in, Mikan wist al dat dit zou gebeuren.
"Zo “de joker”is buiten spel, zullen we gaan Youichi?"
"Ja, nee- chan."
Ze liepen door de gangen en om hun heen werd flink over hen geroddeld.
Eindelijk kwamen ze aan bij de DA klas.
Persona stond voor de klas, hij was iedereen aan het kleineren en ergeren.
"Hallo Persona, is dit hoe je les hoort te geven?"
"Hallo Mikan, waarom vraag je dat?"
"Youichi kwam net naar me toe met een klacht over jou, dat je gemeen was tegen hem."
De klas was nu heel gespannen, niemand had het ooit durven opnemen tegen hem.
"Ja, zo geef ik les, problemen met dat?"
"Ja, ik ga pap eens bellen en oom misschien, dat wordt vast erg vermakelijk."
Hij trok wit weg. "Je hoeft niet meteen drastische maatregelen te nemen, ik zal mijn methodes veranderen. Oké?"
"Goed zo, ik zal niets zeggen. Doei."
"Heb veel plezier Youichi, als er nog problemen zijn, zeg het me."
Dag, Youichi lachte, Persona was totaal voor schut gezet en nu kon hij alles doen wat hij wilde.
Natsume had toe zitten kijken vanuit een boom en lachte zich rot.
Persona, de altijd emotieloze leraar die bijna iedereen vreesde was de les gelezen door een klein meisje, te vermakelijk volgens hem.