Ontmaskred 1.

De hele groep was verbaasd dat ze opeens niets hoorden.
Mikan schepte een barrière om haar heen en ging haar eten halen.
"Mikan, heb jij iets gedaan?" vroeg Hotaru voordat ik weg was.
"Ik heb een geluidsbarrière opgezet." antwoordde ik.
Ruka zag hen en zorgde dat Natsume met hem mee ging naar de tafel.
"Hallo, Sakura- San." zei Ruka.
Natsume groette hen met een Hn.
Ruka ging zitten en was meteen heel erg verbaast, hij hoorde geen fans.
"Wat is er aan de hand, hij wierp een blik om en zag de fans nog steeds de beweging maken van gillen."
"HOE, wat is hier aan de hand?" Vroeg hij
Op een monotone stem antwoordde Hotaru: geluidsbarrière.
"Een uitvinding?"
"Nee, Mikan."
"Wat is je Alice, wil je dat nu wel vertellen?"
"SEC en Nullificatie."
"Wat! Dus dat bedoelde je in de klas met nog niet."
"Inderdaad."
De rest snapte het niet.
Toen kwam Misaki naar ons toe.
Ze kwam bij ons zitten en deed mee met ons gesprek
Het was erg gezellig totdat Misaki Tsubasa opbracht.
"Mikan hoe ken je Tsubasa en wat is jouw Alice, je wist al wat er met hem ging gebeuren zij hij."
Mikan keek om en zag opeens een grote groep jongens staan, eentje stapte naar voren.
Ze wilde weten waarom de groep hier was, dus liet de geluidsbarrière om haar heen zakken.
"Mikan- Sama, wil je met me uitgaan?" vroeg de persoon vooraan of met mij hoorde ze uit de groep komen.
"Sorry, maar nee."
Ze zag iets in hun ogen en vreesde het ergste. Natsume zag dit ook maar deed niks.
Mikan begon te rennen Ruka zag het en had het gevoel van een déjà vu.
Ze voelde zich opgejaagd, ze wilde niemand pijn doen, ze gebruikte haar Alice en vroeg Youichi om hulp.
Opeens verschenen voor de jongens allerlei geesten die hen opjaagden.
"Dank je, Youichi."
"Graag voor Nee- chan."
"Kom je komt bij mij en de groep zitten, dat is beter."
"Oké."
"Allemaal dit is mijn broertje Youichi."

"Jullie zijn Familie?" De groep keek me met open mond aan op Natsume en Hotaru na.
"en wat is je relatie met Tsubasa?"
Ik gaf een hoopvolle blik naar Hotaru maar ze negeerde me.
Ik verzon snel een verhaal.
"Hij is een vriend van vroeger, voordat hij hier naartoe ging.Ik heb meerdere Alice omdat ik de SEC heb."
"Je moet wel heel belangrijk zijn dat je de prins kent."
"Daar kan ik niets over zeggen." naast me begon Youichi te grinniken.
Hij wilde wat gaan zeggen maar ik zorgde dat hij stil was.
Wat hij wilde zeggen was: We zijn zo waar familie. Mikan dwong hem om iets anders te zeggen.
"Onze compagnies staan in hoog aanzien bij de Yukihira Family ook is onze vader een oom van Yukihira en onze moeder een goede vriendin van de koningin." Was wat hij zei.
Precies op dat moment kwam Tsubasa omlaag, hij barste meteen in lachen uit.
"Hé Tsubasa waarom lach je?"
In gedachte zei hij dat het de slechtste leugen was die ik ooit verteld had.
Koko merkte het en las zijn gedachte.
Mijn zusje probeert wel heel wanhopig om onbekend te blijven. Was wat hij las.
Iedereen aan de tafel zag hem verstijven.
Mikan keek meteen naar Tsubasa die was gestopt met lachen.
Koko keek naar Mikan en daarna naar Tsubasa en Youichi, de hele tijd was hij stil met ogen zo groot als schotels.
Opeens boog hij voor Mikan.
Mikan werd opeens heel boos, een kleine groep begreep het, waaronder Hotaru, Tsubasa, Youichi en Koko.
Tsubasa begon te rennen. Mikan had niets voor niets getraind en was sneller en vloerde hem.
Daarna begon ze hem te martelen.
Hotaru keek naar Koko en richtte haar Baka- gun.
Baka, Baka, Baka klonk door de hele cafetaria.
Het moment daarna sprak ze met een emotieloze stem en een blik die kon doden.
"Als je het iemand vertelt of nog eens iets laat blijken schiet ik je naar hel, en lees nooit Mikan, Tsubasa, Youichi of mijn gedachten."