25. ontmoeting met degene die alles zal doen veranderen

"Ehm...", stamelde Alice terwijl ze mijn haar deed. Ik had haar haar al verdeeld in twee vlechten. Haar handen stoppen met borstelen. Het is abrupt stil.
Om te weten wat er aan de hand is draaide ik me om;"Wat doe-", ik hield me stil zodra ik haar gezicht zie. Normaal gesproken vielen mensen niet stil, toch? Niet op deze manier. Mensen hielden op z'n minst adem of keken ergens naar. Haar ogen stonden galzig, ze leek wel een standbeeld. Of was de tijd stilgezet? Maar uit het lekke dak drupten nog altijd regendruppels. In de ban van de stilte schoof ik langs haar. Niks te zien, echt! Ze was veranderd in een soort standbeeld.
"Oh", zei ze. Ze schudde haar hoofd; "Heey, Evelien?"
"Ja! Je beweegt weer", ik bevloog haar vanachter.
"Oh", zei ze alweer; "Daar ben jij"
Natuurlijk was ik daar! Had ze dan geen idee hoe lang ze zo zat? Blijkbaar niet.
"Sorry ik was even-"
"-afwezig! Klopt! Je leek wel een stanbeeld, joh"
"Echt waar?", ze bloosde; "Ik dacht wat te zien. Maar het was zo", ze zocht het juiste woord; "wazig"
Wazig?
"Wat bedoel je daarmee?"
"Niet belangrijk, oh nee, daar komen ze al aan. Val niet op, laat mij dat voor jou doen!", ratelde ze. Hoe wist ze dat 'ze' kwamen? Vertelde ze het mij maar.
"Alice, wat was het?!"
"Stil nou!", ze drukte haar hand voor mijn mond. De krakende deur ging open.
"En zorg dat ze jou niet zien", siste ze.
"Mwahr-", ik kon er geen normaal woord uit krijgen. Ze mocht zichzelf niet opofferen! Straks vermoordden ze haar!
"Daar", in de deuropening stond hij. Ik herkende hem. Wat was zijn naam ook al weer? Het zal wel niet belangrijk zijn. Echter, ik had maar één, of twee, keer iemand gezien met zo'n aura, zo... donker. Donkerblauw met bordeaux en... zwart? Dat is onmogelijk. Nee, niemand heeft zwart. Niet iemand met een neurtrale stemming als hem. Alhoewel, was een tikkeltje dorstig een normale stemming? Ik hield maar op met denken en volgde Alice' advies op.