16

~~Fernando Torres~~

Opgelucht haalde ik adem toen ik bij de plek aankwam, maar ik schrok me rot toen ik niemand zag, mijn adem stokte in mijn keel en ik kneep het stuur fijn tussen mijn handen. Waar was ze? Paniekerig klikte ik mijn gordel los en stapte ik uit. Ik keek gefrustreerd om me heen en zette mijn handen in mijn zij, waar kon ze zijn? Ze dacht toch niet echt dat ik haar alleen liet. Ik zette mijn handen als een toeter aan mijn mond en riep hard; "Scarlett!?". Als het hier had kunnen echoën, had het het zeker gedaan, hoe dan ook, ik kreeg geen reactie. Snel liep ik weer naar mijn auto en stapte in, ze kon zeker niet verweg zijn, of ze moest zijn meegenomen? Die gedachten schudde ik direct van me af, gaf gas en begon te rijden. Ik keek de hele tijd om me heen en kon nog nét bijsturen of ik had in de berm gezeten.
Na een kwartiertje rijden zuchtte ik, maar pepte mezelf weer op. Ik mócht niet opgeven, echt niet, ik zou en zal haar vinden. Plots doemde er iets op in de verte, een geel iets, liggend in de berm. Ik versnelde en remde met piepende banden toen ik naast haar was gestopt, ik stapte onmiddelijk uit en knielde naast haar neer, ik had haar net onmiddellijk herkent. Haar blonde haren zaten warrig en het gele shirt, ook wel gezegd mijn shirt, zat slordig over haar adidas vestje heen. Ik keek richting haar gezicht, het zag er niet best uit, ze was spierwit. Was ze flauwgevallen? Ik voelde voorzichtig aan haar hoofd en streek een paar prachtige blonde plukken haar opzij. Voorzichtig schoof ik mijn arm onder haar been door en ondersteunde haar rug, tilde haar rustig op en legde haar achter in de auto. Ik keek even twijfelend naar haar, maar beet toen op mijn lip, boog me wat naar voren en fluisterde zacht in haar oor. "Het spijt me.." Het kon me niet schelen dat ze het niet hoorde, ik moest het gewoon even zeggen. Voorzichtig drukte ik mijn lippen op haar voorhoofd en ging toen weer staan, ze was koud. Ik deed het portier dicht en stapte weer achter het stuur, zette direct de verwarming aan en begon rustig richting het tankstation te rijden. Ik zou Trace en David meenemen en dan eerst naar de dokter rijden, ze had vast een hersenschudding, misschien was ze zelfs wel onderkoeld. Oké ik sloeg echt door, hoorde dit erbij? Zó bezorgd zijn om iemand, iemand waarvan je helemaal in de wolken bent? Diegene waarvan je hield? Hoorde het bezorgd zijn er bij?
Ik zuchtte en draaide het tankstation op, ik zag Trace en David al in het kleine rode autootje zitten en snel stapte ik uit, liep richting het autootje en klopte op het raampje. Trace draaide hem naar beneden en keek me wat arrogant aan. "Waar heb je mijn vriendin gelaten?" Ik glimlachte minachtend en gebaarde dat ze me moesten volgen. "Doet er nu niet toe, lang verhaal, ik moet nu met haar naar een dokter.." zei ik glimlachend. "WAT?" Trace keek me hyper aan. "Wat heb je met mijn vriendin gedaan?" Siste ze tussen haar tanden door, ik wierp een blik op David die me ook ongelofig aankeek. Ik wierp hem een doordringende blik toe en direct legde hij zijn hand op Trace's schouder. "Kalm nou, we zullen zo wel horen wat er aan de hand is.." Trace schudde de hand van David van haar af en David keek haar even beledigd aan. "Best, maar als hij haar iets aan heeft gedaan..." Ik keek haar geschrokken aan, ík Scarlett expres wat aan doen? Nooit. "Nee, nee natuurlijk niet, het ging allemaal perongelijk!" Zei ik en maakte sussende gebaren met mjin hand. "Dat zeggen ze allemaal.." Siste Trace tussen haar tanden door en gaf toen gas, zodat ik half op de grond belandde, omdat ik met 1 hand op het rode autootje had gesteund.

Weltrusten:)