17

~~Scarlett Drews~~

Geruizend geluid drong mijn oren binnen. Langzaam opende ik mijn ogen en drukte me heel langzaam overeind, mijn lichaam was stijf en mijn hoofd klopte nog steeds. Ik keek om me heen, waar was ik? Ik keek uit het raampje naar de voorbijschietende huizen, werd ik ontvoerd? Een schok trok door mijn lijf heen en ik keek verschrikt naar de stoel voor me. "Wie ben jij?" Vroeg ik zacht, en bang tegelijk. Ik hoorde een zeer bekende lach en toen een hoofd die me ook maar al te bekend voor kwam, over zijn schouder kijken. "Ben je wakker?" Vroeg hij met een lieve glimlach op zijn gezicht, ik sloeg mijn armen over elkaar toen ik Fernando's gezicht was. Hij had me toch alleen gelaten, waarom had hij me weer opgehaald? Fijn. Ik keek hem boos aan en zijn glimlach verdween van zijn gezicht. "Wat is er?" Ik trok even een wenkbrauw op, alof hij dat niet wist. "Waarom zit ik in jou'n auto? Je had me alleen gelaten, en dat had je zo moeten laten.." Perste ik over mijn lippen heen, die ik samen had getrokken tot een smal streepje. Hij keek me gekwetst aan en keek snel weer naar de weg. "Omdat..." Het woordje stierf weg in de verte en er ontstond een nare stilte. "Stop.." Zei ik resoluut, ik zou hier niet langer dan 1 minuut nog blijven zitten, ik kon heus wel voor mezelf zorgen, daar had ik hem niet bij nodig. "Nee.." Zei Fernando op een scherpe toon. "Jawel!" "Nee.." "Stoppen nu!" "Scarlett, dat gaat toch niet.." Zei hij om een eind aan onze discussie te maken, hij gebaarde om ons heen. O ja, juist snelweg. Waar gingen we eigenlijk naartoe? Ik moest naar Italië! Waar was Trace, mijn autootje? Aah! Ik ging rechtop zitten en trok snel zijn gele shirt uit, ik gooide hem naar voren, en zorgde ervoor dat het t-shirt eerst tegen tegen zijn hoofd sloeg. "Waar gaan we naartoe?" Vroeg ik weer, dit keer op een dringende toon. "Dokter.." Mompelde hij, ik sperde mijn ogen wijd los en kneep de stoel fijn. "DOKTER? Hoezo?" Zei ik hysterisch, ik mankeerde toch niks? Ik had alleen een harde klap gemaakt, wat trouwens allemaal zíjn schuld was! "Scar-" Verder kwam hij niet, want ik ging alweer verder met mjn vragen stellen. "Waar zijn Trace en David trouwens?" Hij zuchtte en gebaarde naar achter, ik keek met een ruk om en er schoot een steek door mijn nek naar mijn hoofd. In een flits zag ik mijn rode autootje en ik haalde opgelucht adem, toen zakte ik ineen en klemde mijn handen tegen mijn hoofd. "Auw..Auw.." Zei ik zacht. Fernando keek met een ruk om, zijn ogen stonden bezorgd en hij stak zijn hand naar me uit, twijfelend. Ik sloeg zijn hand direct weg en beet op mijn lip om de tranen in mijn ogen te voorkomen, het deed zó'n pijn. "Blijf van me af, en richt je op de weg" Siste ik zacht en ik drukte me plat tegen de achterbank. "Scarlett we gaan nú naar de dokter, straks is er iets ergs aan de hand.." Zijn bezorgde stem deed me even rillen, waarom was hij de hele tijd zo lief? Verschillende gedachtens van daarnet kwamen weer in mijn hoofd opspelen, hij mocht me, en ik mocht hem niet. Ik kwetste hem, en dat deed hem pijn. Ik was verkeerd bezig, zeer verkeerd bezig, gelukkig was ik straks van hem af en kon ik hem nooit meer kwetsen. Nooit meer.. Ik slikte eventjes en staarde wat ongelukkig voor me uit, hij mocht ni-. Wacht, wat dacht ik zo juist nou? Scarlett doe even normaal, sprak ik mezelf toe in gedachten. Ik moest normaal doen, hij was irritant, overbezorgd en...hij glimlachte zo lief. En dan had ik het nog niet over zijn ogen...zucht.. Ik verloor de controle over mijn gedachten, en langzaam viel ik weer in slaap. Waarom was ik de hele tijd zo moe?

Alstuu, misschien vandaag nog wel een hoofdstukje