18
Sorry dat het zo lang duurde!
~~Scarlett Drews~~
Het leek wel uren te duren voordat ik wakker werd, ik hoorde verschillende stemmen om me heen. Enkele kende ik ervan, die van Trace herkende ik duidelijk, een iets onbekendere stem die ik nog niet zo goed kende, waarschijnlijk David. En een stem die erg bezorgd klonk, hij fluisterde telkens; "Sorry Scarlett..". Deze stem deed me rillen. Deze stem was zó mooi, zó zacht en hij klonk zo lief, wie was het? Stiekem wist ik wel wie het was, het was Fernando.
Ik knipperde met mijn ogen, langzaam drong er wat licht 'binnen'. Ik keek om me heen, versuft. Ik was beland in een witte kamer, het stonk hier vreselijk naar gedestilleerde spulletjes, of ook wel gezegd 'l'hopital'. Hoera we waren in het ziekenhuis, Fernando had het voor elkaar gekregen, de haat speelde direct weer op. Ik duwde me overeind en schrok van mijn hand die werd vastgehouden door iets warms. Ik keek met een ruk opzij, waardoor en een pijnscheut door mijn hoofd ging, ik kreunde en zag toen Fernando's gezicht. Het steunde tegen de 'hoofdleuning' van mijn bed en zijn mond hing een klein beetje open, hij snurkte luid luchtig, het zag er schattig uit, ik kon er wel uren naar kijken. Bovendien was híj diegene die mijn hand vast hield, eigenlijk had ik er geen problemen mee maar ik wou graag uit mijn bed. Dus probeerde ik héél voorzichtig zijn hand los te maken, het lukte. Een brede grijs, sierde mijn gezicht, ik duwde me langzaam overeind. Het bonken nam wat toe, maar het kon me niet schelen. Voorzichtig zwierde ik mijn benen over de rand van het bed en zette mijn, blote voeten, op de koude marmeren grond. Ik rilde even toen mijn blote voeten de grond raakten. Toen ging ik rustig staan en strekte ik mijn rug even, ik hoorde hem verschillende keren kraken. Toen keek ik even naar Fernando die nog vredig lag te slapen. Rustig liep ik richting een tas, waarschijnlijk was die van mij. Ik bukte me voorzichtig en mijn blonde haren gleden naar voren, ik haalde mijn trainings broek eruit, voorzichtig trok ik hem aan. Waarschijnlijk hadden ze mijn broek uitgetrokken met een een of ander onderzoek waar ik me niks van herinnerde, pech ik ging hier zo snel mogelijk weg, desnoods helemaal in mijn eentje, Fernando had toch niks aan mij, ik kwetste hem toch alleen maar. Zo snel als ik kon, en geloof me dat was niet snel, schoot ik mijn trainingsbroek aan. Toen trok ik mijn vans aan, en stond ik op, ik tilde de tas voorzichtig op en wierp een blik op mijn mobiel die ik uit mijn tas haalde, het was half 3 's Nachts. Dé perfecte tijd om te ontsnappen, eigenlijk had ik geen flauw idee waar ik naartoe moest, maar ik zou het wel vinden, ik zou Trace gewoon bellen. Rustig sloop ik richting de deur en legde mijn hand op de deurklink, ik keek niet meer achterom en opende dé deur héél voorzichtig. Ik schrok me dood toen ik 2 warme armen om mijn middel voelde en een geliefde stem in mijn oor hoorde fluisteren. "Dat dacht ik dus niet.." Ik schrok me dood en stond aan de grond genageld, betrapt.
Reactie, Kudo? Abboo?
Het leek wel uren te duren voordat ik wakker werd, ik hoorde verschillende stemmen om me heen. Enkele kende ik ervan, die van Trace herkende ik duidelijk, een iets onbekendere stem die ik nog niet zo goed kende, waarschijnlijk David. En een stem die erg bezorgd klonk, hij fluisterde telkens; "Sorry Scarlett..". Deze stem deed me rillen. Deze stem was zó mooi, zó zacht en hij klonk zo lief, wie was het? Stiekem wist ik wel wie het was, het was Fernando.
Ik knipperde met mijn ogen, langzaam drong er wat licht 'binnen'. Ik keek om me heen, versuft. Ik was beland in een witte kamer, het stonk hier vreselijk naar gedestilleerde spulletjes, of ook wel gezegd 'l'hopital'. Hoera we waren in het ziekenhuis, Fernando had het voor elkaar gekregen, de haat speelde direct weer op. Ik duwde me overeind en schrok van mijn hand die werd vastgehouden door iets warms. Ik keek met een ruk opzij, waardoor en een pijnscheut door mijn hoofd ging, ik kreunde en zag toen Fernando's gezicht. Het steunde tegen de 'hoofdleuning' van mijn bed en zijn mond hing een klein beetje open, hij snurkte luid luchtig, het zag er schattig uit, ik kon er wel uren naar kijken. Bovendien was híj diegene die mijn hand vast hield, eigenlijk had ik er geen problemen mee maar ik wou graag uit mijn bed. Dus probeerde ik héél voorzichtig zijn hand los te maken, het lukte. Een brede grijs, sierde mijn gezicht, ik duwde me langzaam overeind. Het bonken nam wat toe, maar het kon me niet schelen. Voorzichtig zwierde ik mijn benen over de rand van het bed en zette mijn, blote voeten, op de koude marmeren grond. Ik rilde even toen mijn blote voeten de grond raakten. Toen ging ik rustig staan en strekte ik mijn rug even, ik hoorde hem verschillende keren kraken. Toen keek ik even naar Fernando die nog vredig lag te slapen. Rustig liep ik richting een tas, waarschijnlijk was die van mij. Ik bukte me voorzichtig en mijn blonde haren gleden naar voren, ik haalde mijn trainings broek eruit, voorzichtig trok ik hem aan. Waarschijnlijk hadden ze mijn broek uitgetrokken met een een of ander onderzoek waar ik me niks van herinnerde, pech ik ging hier zo snel mogelijk weg, desnoods helemaal in mijn eentje, Fernando had toch niks aan mij, ik kwetste hem toch alleen maar. Zo snel als ik kon, en geloof me dat was niet snel, schoot ik mijn trainingsbroek aan. Toen trok ik mijn vans aan, en stond ik op, ik tilde de tas voorzichtig op en wierp een blik op mijn mobiel die ik uit mijn tas haalde, het was half 3 's Nachts. Dé perfecte tijd om te ontsnappen, eigenlijk had ik geen flauw idee waar ik naartoe moest, maar ik zou het wel vinden, ik zou Trace gewoon bellen. Rustig sloop ik richting de deur en legde mijn hand op de deurklink, ik keek niet meer achterom en opende dé deur héél voorzichtig. Ik schrok me dood toen ik 2 warme armen om mijn middel voelde en een geliefde stem in mijn oor hoorde fluisteren. "Dat dacht ik dus niet.." Ik schrok me dood en stond aan de grond genageld, betrapt.
Reactie, Kudo? Abboo?
Reageer (3)
verder!
1 decennium geledenVerder<333
1 decennium geledenHaha, Gotcha.
1 decennium geledenVerduuuhr