26. HELp

Twee stappen,
en jij gaat mee
een keer slikken,
jij bent weg
maar geen gil,
jij houdt je stil
Dat is hoe de zaken hier nu eenmaal gingen. Had ik geluid gemaakt, was ik weg. Had ik opvallende bewegingen gemaakt, hetzelfde effect. Alice viel op, expres. Ik zou het niet gedurfd hebben. Nee, zo moedig was ik niet. Zeker niet toen ik het zag. Met gesloten ogen zag ik de man. Ik herrinderde hem. Hij was degene die Alice zo hard had laten schrikken. De meneer, die wegging maar niet weg bleef. Een moordenaar in mijn ogen. Nu Alice het niet meer was, of deed alsof, was ik bang. Bang dat ik haar nooit meer terug zou zien. Terwijl zij uit het zicht was kon ik niets doen. Ik mocht ook niks doen. Alice wilde mij beschermen. Uit dank kon ik maar beter zuinig met mijn leven zijn.
Seconden, minuten of uren gingen voorbij. Het was een raadsel. Het leek wel eeuwen.
De deur ging open. Vlug verstopte ik mij, in een donker hoekje. Ik had het lef niet om te kijken. Wreed als die meneer moest zijn, ging hij opzoek naar een volgende slachtoffer. Dacht ik. Bewijs ontbrak.