27

De sfeer bleef gespannen. Zware voetstappen naderden mij. Benauwdheid kwam op, als reactie op het inhouden van mijn adem. Benauwd is nog altijd beter dan dood. Het silhouet van de man streek over de muur. Ik herinnerde me zijn naam; hij heette James. En wie hij ook was, had tamelijk veel kwaad in de zin. Niet dat hij er zo over dacht. Geen enkele slechterik zag zichzelf als onrechtvaardig. Althans, zolang ze puur slecht waren. Wat opviel was dat bij het silhouet een kleinere schaduw verscheen. Een jongen, leek het. Eentje veel kleiner dan James met warrig haar. Nieuwsgierigheid dwong me om toch te kijken. Fel licht brandde in mijn gezicht. Enkele seconden lang was ik verblind. Pas toen zag ik iets. Iemand die van vaag naar scherp ging. Ogen, neus en schitterende tanden.
Ja, ze kwam me bekend voor. Het was geen jongen. Hoewel, een ieder die haar voor het eerst zag zou twijfelen. Alice, ze was terug! Ondanks mijn vreugde rende ik niet op haar af. Het was onverstandig dat nu te doen. De deur ging dicht, Alice bleef hier. James verdween. Vervolgens vloog ik in haar armen.
'Wil je me nooit meer zo erg laten schrikken?', vroeg ik. Bijkomen van de schrik duurde wat langer. Ze was levend.
'Vond je het erg dat ik wat extra soep nam?'
Is ze gestoord? Ik ben allang blij dat ze terug is. Zonder schrammen of ernstige verwondingen. Ik druk haar dichter tegen me aan. Om zeker te zijn dat ze hier echt is. Dat ik mezelf niet voor de gek houdt met een vage illusie. Haar dunne huid verhulde weinig van haar botten. Ze had extra soep gehad. Goed, ze had het ook echt nodig gehad.
'Waar is al je haar?', mompel ik zonder haar los te laten.
'Er worden pruiken van gemaakt. In ruil daarvoor krijgen wij net iets meer eten. Ze moeten toch op de een of andere manier winst van ons maken?'
'Wil je me nooit, maar dan ook echt nooit, meer zo erg laten schrikken?'
Ze belooft het me.