17

Isabella Rosé Villa

Ik had gewoon zó veel vragen voor hem, maar het leek alsof mijn keel was afgeklemt. Alsof ik niks meer kon zeggen, alsof ik niet meer kon ademen. De moed zonk me ook nog eens in de schoenen toen Melchor vertrok, toen David even weg was om Melchor uit te laten. Dronk ik gulzig mijn glas met cola leeg, pf man hier kreeg je dorst van. Even was ik koel in mijn hoofd en stelde ik de vragen in mijn hoofd op een rijtje, maar toen David weer terug kwam en zijn bruine ogen me aankeken, namen mijn zenuwen de controle over mijn gedachten weer over. In een klap was ik weers sprakeloos. Hij keek richting mijn glas en grinnikte. "Had je dorst?" Vroeg hij vragend. Ik knikte en ik volgde hem met mijn ogen. "Ik zal je je kamer even laten zien.." Ik knikte en stond langzaam op, rustig volgde ik hem mee naar boven, de trapwand hing vol met verschillende foto's. Foto's met kinderen, verschillende elftallen, en gewoon wat vakantiekiekjes. Ik liet mijn ogen en er geïnteresseerde overeen dwalen. Waarschijnlijk had mijn vader het niet door, want hij gaf geen verde uitleg. Het was nog steeds raar denken, mijn vader.. Hij ging me voor naar een grote mooie kamer. "Wauw.." Zei ik sprakeloos. Deze kamer was helemaal voor mezelf, in het weeshuis moest ik hem delen, met minstens 14 meisjes. "Ik uhm..moet zo weg, ik moet training geven.." Nieuwsgierig keek ik hem aan, was hij trainer? "Mag ik mee?" Vroeg ik zonder blikken of blozen. Oeps iets te gulzig? "Uhm..n-natuurlijk!" Zei hij een beetje verbaasd, maar volgensmij toch wel wat nieuwsgierig. Ik knikte en keek hem toen even aan. "Kan ik me misschien even opfrissen en omkleden?" Hij glimlachte en knikte richting een deur in mijn slaapkamer, wauw eigen badkamer. Ik liep richting de badkamer, hij was groot en er viel een smal spleetje licht de badkamer in. Ik pakte een elastiekje uit mijn zak en bond mijn haar in een bruine staart. Goed genoeg toch? Toen liep ik weer terug.
Toen we eenmaal in de auto zaten, keek ik hem nieuwsgierig vanuit mijn ooghoeken aan. "Welke club?" Vroeg ik toen nieuwsgierig, hij keek me met twinkelende ogen aan, je kon zien dat hij trots was. 'FC Barcalona..ik heb er zelf ook gespeeld.." Ik knikte knikte. Hij vertelde verder, waar hij had gespeeld, hoelang hij al trainer was, en natuurlijk was ik een en al oor.
Éindelijk kon ik eens een fatsoenlijk gesprek voeren, maar ik wist zeker dat ik nooit zou kunnen voetballen zoals hij had gedaan. Ik was een meisje, en meisjes voetbalden niet. Ik wist niet dat er meisjes elftallen bestonden, ik wist geen eens dat je ook op een hoger niveau kon spelen, als meisjes zijnde, ik had geen besef, dat kwam pas later...

Laatste stukje hoort wel bij het verhaal, maar dat is een soort stukje uit haar gedachten, als je 'uhm snapt.
R, A, K?
(Flower)