Hoofdstuk vijftien.

'Ik denk het wel..' zeg ik aarzelend. Liv kijkt me met grote ogen aan 'Je kent dat mèns nog maar amper!!' ze gaat op haar bed zitten en zucht diep. Ik weet niet wat ik hierop moet zeggen, misschien heeft ze wel gelijk. 'Het is ten eerste geen mèns.' zeg ik boos 'En ten tweede, ik zei al ik dènk het wel. Maar ik weet het nog niet zeker. Ik zou niet weten waar ik anders heen moet..' Ik voel de tranen al weer opkomen en op dat moment bedenk ik me dat ik geen andere keus heb, ik moet wel bij Querida gaan wonen. Ik kan niet voor eeuwig bij Liv blijven. Al ben ik ook nog niet helemaal zeker over mijn besluit, maar Querida is mijn enige familielid en dus uiteindelijk mijn enige oplossing.
Ik ga rustig naast Liv op bed zitten 'Ik kan toch niet voor eeuwig hierblijven.' zeg ik rustig en ik sla mijn arm om Liv heen. 'Als het aan mij ligt mag het wel..' zegt ze terwijl ze in mijn ogen kijkt 'maar het kan inderdaad niet, daar heb je gelijk in.' Ik knik rustig en begin weer te praten 'Het is mijn enige oplossing. Ik kan nergens anders heen. Ik stap natuurlijk niet meteen morgen op het vliegtuig naar Spanje, maar ik wil niet heel lang meer wachten.' 'Ik snap het..' zegt Liv zuchtend en ik kijk haar vol medelijden aan. Ze is verdrietig en dat snap ik. Ik ben de enige echte vriendin die ze heeft en dan ga ik gewoon weg. 'Het komt wel goed. Het is toch nog niet zeker, want ik ken haar natuurlijk nog niet goed genoeg om er meteen bij te gaan wonen..' zeg ik troostend en ik moet mijn tranen inhouden als ik zie dat dat Liv niet is gelukt. Ik veeg de traan van haar wang en geef haar een dikke knuffel.