# 1

1.

De 15 jarige Sara Gonzalez zat op het balkon van haar kamer op een loungestoel kijkend naar het huis naast hun, vanaf haar kamer kon ze precies in de kamer van haar beste vriend David Villa kijken. Jammer genoeg, voor Sara, was hij er niet. Ze zuchtte diep en sloot haar ogen, en dacht aan hoe het vroeger was…

~~~ Turn back in time ~~~
Met zijn 2e spelen ze op een zonnige warme dag, in de schoolpauze, tegen 4 andere kinderen op het voetbalveldje op het schoolplein in Tuilla, een kleine stad in Asturias.

Goal! 7-2.

Tevreden rende, de toen 10 jarige, Sara richting David en sprong, de 1 jaar oudere, jongen in zijn armen. Ze knuffelde als goal-celebration en daarna gaven ze elkaar een box, daarna liepen ze beide weer terug naar hun eigen kantje van het veld. Tot hun tegenzin ging de bel en liepen ze met zijn 2e naar binnen. In hun klasje aangekomen liepen ze naar het groepje tafels achterin de klas en gingen ze beide aan hun tafel zitten.
~~~ Back to these days ~~~

Een bekende stem haalde Sara uit haar dagdroom “Sara!!”

Ze opende haar ogen en keek over de reling heen en zag David op zijn balkon, zo’n 6 meter verderop, staan. Ze glimlachte “David! Waar was je?”

David glimlachte terwijl hij zijn beide armen plat op de reling van zijn balkon legde en op zijn armen leunde “Sommige tieners gaan naar school in de 2e week van het beginnende schooljaar” zei hij met een knipoog.

“2e week of niet. Ik ben ziek ik kon echt niet” zei Sara met een grijns terug.

“Praatjes!” onderbrak David haar lachend.

“Was er nog wat bijzonders gebeurd dan?” vroeg Sara.

“Nee, alleen wilde ze weten wie er allemaal mee zou gaan op kamp en ze gaven informatie over de locatie en alles en wat we zouden gaan doen” legde David uit, terwijl hij op de rugleuning van zijn loungebank ging zitten en naar Sara keek.

“En je verteld het mij niet?” vroeg Sara glimlachend.

“We gaan met de trein naar La Coruña, en dan met de bus naar een grote boerderij dichtbij zee. Daar gaan we verschillende dingen doen. Ze hielden de activiteiten nog best geheim” zei David bedachtzaam.

“Gezellig” zei Sara terwijl ze knikte “Ga je?” liet ze er voorzichtig op volgen.

“Ik denk het wel, ga mee het wordt wel gezellig” zei David.

Sara stond op en deed haar glazen deur naar haar kamer dicht en liep terug naar de rand van het balkon en leunde op de reling “Ik weet niet of mijn moeder het kampgeld kan missen, en bovendien misschien moet ik wel hier blijven ofzo. Misschien mag ik niet eens van haar” zuchtte Sara.

“Vraag het gewoon, en als je niet kan of mag dan ga ik ook niet” zei David vrolijk.

“Je moet gewoon gaan het is mijn probleem niet het jouwe” zuchtte Sara.

“Je bent mijn beste vriendin, ik doe alles voor je. Net zoals nu, of ik help je met dat geld of ik ga ook niet klaar” zei David.

Sara zuchtte, en keek naar beneden.

“Het komt goed Sara, alles komt goed dat beloof ik je”

“Maak geen beloftes als je ze niet kan waarmaken David” mompelde Sara bijna onhoorbaar terug.

“Ik heb nog nooit mijn beloftes niet waar gemaakt tegenover jou”

“Sara eten!” klonk het van beneden.

“Ik moet eten Dave, sorry ben je straks nog thuis of ga je weg met vrienden?”

“Ik ben er straks nog wel even, als je na het eten hierheen komt gaan we met de scooter naar ons strand.” stelde David voor.

“Is goed, tot straks!”