112. Etwas unheimlich zu Ruben.

Tijdens de training had ik niet veel met Ruben gepraat. Ik was druk bezig met nieuwe routines in elkaar te knutselen en mezelf nog leniger te maken. Ruben was ook bezig met trainen. Ik voelde en zag dat hij af en toe naar me stond te kijken. Geërgerd gaf ik er geen aandacht aan. Toen ik op het einde van de training mijn tuigen terug ging leggen in de speciale ruimte ervoor liep Ruben achter me aan. “ Zullen we straks iets gaan drinken?” vroeg hij. “ Neen.” Gaf ik als antwoord. “ Mijn vriend komt mij halen, ik moeten door.” Ruben knikte. Nog steeds vertrouwde ik hem niet zo. Zonder nog iets te zeggen liep ik naar mijn kleedkamer. Toen ik daar alleen was vloeide er een onbeschrijfelijk gevoel door mijn lichaam. Het idee dat Bill hier elk moment kon zijn deed me terug popelen. Ik ging me straks bij Bill douchen, dus nu kon ik gewoon snel mijn kleren aandoen. Ik had voor nu gewoon mijn trainingsjas waar de naam van de turnclub opstond en deed vlug mijn jeansbroek aan. Voor straks had ik dan wel nog andere kleren mee. Niet dat Bill dat vast erg zou vinden als ik er zo bijliep bij hem thuis. Maar ik was graag wat mooi en opgemaakt in zijn beurt. Ik voelde mezelf dan wat zekerder. Als laatste deed ik mijn schoenen aan en gooide snel mijn sportkleren en teenschoentjes in mijn rugzak. ik nam mijn rugzak op en zwaaide die op mijn rug. Ik keek nog even in de spiegel die in de kleedkamer ging en stak mijn dot nog even goed die ik in mijn haar had gemaakt voor de training. Snel ging ik verder met duizenden vlinders in mijn buik. Het leek alsof ik hem maanden niet meer had gezien. Ik liep zo snel als ik kon door de gangen in de hoop dat hij al op de parking stond.

Toen ik net de kleedkamer van Ruben was gepasseerd hoorde ik dat hij net ook zijn deur opendeed. “ Zo’n haast?” hoorde ik hem op een luide manier zeggen. “ Ja, ik heb je toch al gezegd dat mijn vriend om me kwam?” zei ik toen ik achter me keek. “ Is ook waar. Wacht even.” Zei hij toen hij me zag vertrekken. “Waarom?” zei ik verbaasd. “ Ik loop even met je mee. Dan kan ik je vriend eens zien.” Zei hij met een grijns op zijn gezicht die ik niet vertrouwde. Ik hief mijn ene wenkbrauw op en bekeek hem van top tot teen. “ Oké?” zei ik aarzelend. Ruben verdween terug zijn kleedkamer in en kwam nog geen 5 seconden later terug buiten met zijn lerenjas aan. Hij glimlachte zijn tanden bloot en kwam naast me lopen. “ Hoe komt je vriend achter je?” zei hij toen het stil was tussen ons. “ Met zijn auto.” Antwoordde ik kort. Ruben knikte. We kwamen buiten en ik keek op de parking en zag meteen de grijze Audi staan. “ Daar is hij.” Glimlachte ik. Op dat moment stapte Bill uit zijn auto en zwaaide naar me. ik zwaaide klein terug. “ Dag Ruben.” Zei ik met een grote glimlach op mijn gezicht. Ruben keek me aan en zei ook dag. De uitdrukking op zijn gezicht was moeilijk te plaatsen. Hij leek jaloers, boos maar aan de andere kant leek het ook of hij elk moment in lachen kon uitbarsten. Van de blik in zijn ogen werd ik bang waardoor ik meteen doorliep naar Bill. Ik rende bijna naar hem. “ Hey schatje.” Zei Bill. “ Hey.” Zei ik gehaast en gaf hem snel een kus op zijn mond. “ Ik heb je gemist.” Zei hij. “ Ik jou ook.” Zei ik terwijl ik de deur van de achterbank opendeed om daar mijn rugzak te zetten. “ Is dat die Ruben?” vroeg Bill die een klein hoofdknikje in de richting van Ruben gaf die ons nog steeds stond aan te staren. “ Ja.” zei ik. Bill glimlachte en kwam naar me toe gewandeld en sloot me nog eens in zijn armen. “ Is Friedolien al terug?” vroeg ik. Bill knikte: “ Nog niet. Binnen een goed uurtje waarschijnlijk.” Ik knikte op mijn beurt en zei : “ Goed, dan kan ik me eerst nog douchen bij jou.” Er sierde een geniepig glimlachje op Bill zijn gezicht. Ik stapte naar de andere kant van de auto en stapte in. Ik zag dat Ruben nog steeds in dezelfde positie ons zat aan te staren. Er was iets raars en engs aan die jongen. Mijn intuïtie zei dat ik hem niet mocht vertrouwen, maar toch. Bill startte de motor en we reden de parking af.