Prologe

Vermoeid steunde een meisje van 12 tegen een boom. Meteen stond ze weer op en liep ze verder. Ze wist dat ze dichtbij was, ze voelde het. Ze voelde de nabijheid van haar zielsverwant. Zweet stond op haar voorhoofd, ze had maanden moeten lopen om hier te komen. Ze wist was haar lot was. Haar zwarte haren plakten op haar voorhoofd en haar paarse neon-gloed ogen keken glazig voor zich uit.

Het meisje kwam aan op een open plek. Ze stopte en liet zich op de grond vallen. Ze zocht naar hem. Hij, hij was één van hen. Zij waren de Warriors of Quelance. Ze had gezien dat deze jongen de toekomst voor iedereen tot een bloedbad zou maken. Toen ze voetstappen achter zich hoorde, verkleurde haar haar onmiddellijk van het zwart naar paarsgloeiend spierwit. Ze draaide zich om en zag hem. Hij had roodgloeiende ogen en zwart haar. Hij was minstens 17, was gespierd en grijnsde. 'JIJ, JIJ MONSTER!' schreeuwde ze naar de jongen. De jongen keek haar vals aan. 'Je weet niks van me, kleintje.'. Het meisje barstte in woede uit en rende op de jongen af. De jongen trok een lang, dun zwaard en richtte het naar voren. Het meisje bleef naar voren rennen en stopte pas toen ze op een paar centimeter afstand van de jongen was. Ze keek de jongen met een lege blik aan. Toen tilde ze haar hand schokkend op. Haar haar werdt zwart en de glans in haar ogen verdween. Ze legde haar hand op de wang van de jongen en krabte met haar laatste kracht een diepe groef in zijn wang. Geïrriteerd sloeg de jongen haar hand weg en trok zijn zwaard terug. Het meisje viel op de grond. De jongen keek naar zijn zwaard. Het meisje was in haar woede zijn zwaard ingelopen. Hij had geen moeite hoeven doen. Hij pakte een doek uit zijn broekzak en veegde zijn zwaard af. Toen gooide hij het doek neer naast het lichaam van het meisje. Haar oen gaven nog een dof paarse gloed weer. De jongen liep grinnikend weg.