A day in the life

De zon straalde in mijn gezicht, ik opende mijn ogen. Het was ochtend. Moe rekte ik me uit en keek naast me. Geen Tristan. Ik ging langzaam zitten, mijn hoofd bonkte nog steeds een beetje. Toen merkte ik dat het waarschijnlijk een ochtend meer was; mijn wekker gaf 13.35 aan en hij liegt meestal niet. ‘Jezus, is het al zo laat?’ Er klopte iemand op de slaapkamerdeur, het rook heerlijk. Hij heeft toch niet… En ja hoor; daar kwam Tristan, met een compleet Engels ontbijt op het dienblad in zijn handen.’Ik dacht dat je de slaap wel kon gebruiken na afgelopen nacht, dus had ik je maar niet gewekt. En een stevig ontbijt kan nooit kwaad, ookal is het nu eerder een lunch.’ Ik lachte naar hem terwijl hij het dienblad voor me neerzette. ‘Tja, dat krijg je met een beste-vriendenreputatie als de mijne, die moet je hoog houden!’
Terwijl ik wat van de koffie dronk, die overigens niet sterk genoeg kon zijn, haalde hij wat blaadjes achter zijn rug vandaan. ‘Research.’ Waar heb ik toch zo’n goede vriend aan te danken? ‘Ik heb nagedacht over wat je allemaal hebt gezegd en ik heb iets gevonden over dat… eh, Zw- Zwi?’ ‘Zweinstein.’ ‘Ja dat! En er stonden dingen over hoe het daar werkt.’ Hij gaf de blaadjes aan me. Bovenaan stond een groot wapen, met een slang, das, adelaar en raaf. Daaronder stond in sierlijke letters Zweinstein, Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus. Het ging over de procedure voor nieuwe leerlingen. Wegisweg, peron 9 ¾, de sorteerhoed… ‘Sorteerhoed?’ ‘De sorteerhoed is een oude hoed die je karakter bepaalt. Zo word je ingedeeld in één van de vier afdelingen van de school: Griffoendor, Huffelpuff, Ravenklauw en Zwadderich. Het komt er op neer dat Griffoendor goed is, Zwadderich slecht en Huffelpuff en Ravenklauw ertussenin zitten.’ Ik vraag me af in welke afdeling Draco zit. Het zou me niets verbazen als hij in Zwadderich zit, zeker met hoe hij zich in het begin gedroeg. En hoe zijn vader is.
Mijn vader zat ongetwijfeld bij Griffoendor. ‘Kunnen Griffoendor en Zwadderich een beetje met elkaar opschieten?’ ‘In tegendeel! Ze zijn al aartsvijanden sinds de oprichting van de school.’ Dat is vreemd, hoe zijn Lucius en pap dan vrienden geworden? Nu ik erbij nadenk heb ik eigenlijk geen idee waarom Draco en zijn vader hier in eerste instantie zijn komen logeren. Maar ja, ik kan het aan niemand vagen, want het zal wel weer “geheim” zijn. Ach, als het echt belangrijk is kom ik er uiteindelijk toch wel achter. En met een beetje mazzel kom ik er in Zweinstein nog wat over te weten.

Ik ging naar beneden en Tristan ging even naar de stad, ze schijnen daar een grote bibliotheek te hebben, maar ik had er nog nooit van gehoord. Ik zat Tristan’s research nog een beetje door te lezen, toen ik in de verte iets hoorde. Getoeter; een Kijk uit! en even later sloeg Draco boos de poort van de achtertuin open. Schinbaar was zijn dag niet zo top geweest. Hij gooide zijn fiets op de grond en stampvoette naar de deur, die hij hard dichtsloeg. Toen hij zag dat ik in de kamer zat werd hij meteen wat rustiger. Hij zette zijn tas neer naast de tafel en plofte naast me op de bank- heel dichtbij.
“Hoe was je dag?” vroeg ik droogjes. “Oh, prima hoor. Duss… Ik, uhm…” Hij verborg duidelijk iets voor me, dus kroop ik in zijn hoofd. Hoe kwam ik er ook alweer in godsnaam bij om het haar nu te vertellen? Om het haar überhaupt ooit te zeggen!? Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. ‘Wat is er?’ Draco begon te blozen. ‘Ali, ik vind je leuk.’
Miljarden vlinders in mijn buik stegen zo hard naar mijn hoofd dat het me duizelde. ‘Ik jou ook…’ zei ik zacht. Hij draaide zich naar verbaasd naar me toe. ‘Echt waar?’ Ik knikte. Ik voelde mijn wangen gloeien. Hij boog zich langzaam naar me toe, ik sloot mijn ogen. Hij rook heerlijk, naar abrikozen en de nacht. Mijn hele lichaam tintelde toen zijn zachte lippen de mijne raakten. Langzaam legde hij zijn handen om mijn middel. Het duurde een eeuwigheid, en eindigde te snel. Een aandachttrekkend kuchje kwam van de deurpost vandaan; ik draaide me om en zag pap staan. Op dat moment wilde ik alleen nog door de grond zakken.
Samen met Draco.

‘Ik wilde vragen hoe het met je ging, aar zo te zien kan je morgen prima weer naar school. Stoor je vooral niet aan mij!’ En hij verdween even snel als hij ontstaan was. De hele tijd had ik mijn adem ingehouden, mijn lippen op elkaar geperst. Achter me begon Draco te lachen. ‘Wat lach je nou? Dat was zó niet grappig!’ maar halverwege al schoot ik ook in de lach. ‘Waarom heb je me eigenlijk niet eerder verteld dat je me leuk vindt?’ Hij haalde zijn schouders op: ‘Je liet niet bepaald merken dat je meer dan vrienden wilde zijn. En kijk me niet zo aan, jij hebt helemaal niets gezegd.’ Ik grinnikte. ‘Maar goed dat we onze heldhaftige Draco dan hebben, hè?’ Ik ging tegen hem aan liggen met mijn hoofd op zijn borst. Hij legde zijn arm over mijn schouders. ‘En, hoe zit dat nou eigenlijk met je ogen?’ Ik keek hem niet-begrijpend aan. ‘Wat bedoel je?’ ‘Nou, toen je die, eh.. hoofdpijnaanval kreeg ’s nachts, en me aankeek, had ik al een vermoeden dat er iets anders aan je was, maar het was te donker om te zien wat. Maar nu heb ik bevestiging- één van je ogen is eigenlijk geel.’ Dat is waar ook, ik had mijn lens nog niet ingedaan! Ik keek naar de grond, maar Draco trok zachtjes mijn kin omhoog. ‘Hé, alles is mooi aan jou. Om er ook maar iets van te verbergen is niet eerlijk tegenover de rest van de wereld.’ Hij boog voorover en fluisterde in mijn oor: ‘En tegenover mij.’ Hij zoende me opnieuw en ik werd helemaal warm van binnen. Niet te geloven hoe ik hem haatte in het begin, en moet je ons nu eens zien! Dee dag kon absoluut niet meer stuk.
‘Zeg, Draco…’
Echt niet te geloven. Hoe kan het ook anders? Dit is gewoon niet eerlijk! ‘Ik kom al pa…’ Ze waren het duidelijk niet met elkaar eens. Willekeurig gemaai met de armen werd afgewisseld door gewijs naar mij. Even later kwam Draco weer binnen, hij was even chagrijnig als eerst. ‘Wat was er?’ ‘Oh, mijn vader is gewoon ook smóórverliefd op jou,’ zei hij droogjes. Ach, als hij het ooit nog eens wil vertellen waar het nou echt over ging, hoor ik het vanzelf. Voorlopig was bij hem zijn goed genoeg.
Meer dan goed.