28. Blauwe stralen

"Oja, kijk!", ze haalde iets tevoorschijn vanonder haar versleten jurkje. Het glom en zag er scherp uit.
"H-Hoe-?", stamel ik.
Alice voorspelde voor de zoveelste keer wat de vraag was;"Gejat, ze zullen een klein schaartje niet missen"
"Waarom-?"
Alweer werd er antwoord gegeven voor de vraag is gesteld; "Hier kunnen we leuke dingen mee doen. Trouwens ik durf te wedden dat dit haar er zo niet uitziet"
Ik lachte; "Ja inderdaad"
"Wanneer het wat langer is kan ik het wat fatsoeneren", ze wreef een beetje door de piekjes.
"Achjoh, dit maakt niet zo heel veel uit, kort raakt vanzelf in voor meisjes"
"Haha, over een eeuw", lachte ik.
"Zo ongeveer", in haar stem is weinig sarcasme te horen. Misschien leefde ze wel meer in de toekomst dan het heden. Misschien hoorde ze helemaal niet thuis in deze tijd. Voor mij was het moeilijk om me voor te stellen hoe ik in een modernere wereld zou leven. Voor Alice, daarentegen, heel makkelijk. Daarbij kon je dit ook moeilijk leven noemen. Lijden en tijd uitzitten met de dood als gevolg. Dat was 1 manier om dit te zien. Liever zag ik het als iets onbekends.
Mijn toekomst was ver, onbereikbaar. Alice' toekomst was duidelijk. Geheel ingekleurd. Vrolijk en fris. Bovenal haar toekomst was vrij. Iets wat ik van de mijne niet kon zeggen. Simpel gezegd; er was geen toekomst. Niet voor mij. Dromen waren het enige wat ik had. En een vriendin. Ondanks alles was ik blij dat zij hier was. Zonder haar had ik niemand. Alice was voor mij een symbool voor hoop.
"Wat zullen we nu gaan doen?", vraag ik maar.