9th.

Hailey Kush

Met een grote zak chips op mijn schoot staar ik naar het scherm van de tv. De film staat op, en het zielige moment breekt zo aan. Ik voel het door de muziek die zich afspeelt op de achtergrond van de scene. Met grote ogen zie ik hoe de apparaten beginnen te piepen, en de vrouw in het bed rare bewegingen begint te maken. Daarna klinkt er een vervelende pieptoon door de kamer, en huilt haar zoon aan haar bed. Hij was zijn moeder kwijt geraakt. Dat lijkt me het ergste wat je kan gebeuren. ‘Zullen we de film uitzetten en gaan slapen?’, vraagt mijn moeder nog nasnikkend. Ik wend kort een blik op de klok, en knik. Morgen moest ik weer naar school, dus dat werd vroeg mijn bed uit. ‘Weltrusten mam’, glimlach ik en druk een kus op der wang, om daarna richting de keuken in te lopen. Ik ga naast mijn vader staan, en druk net zoals bij mijn moeder een kus tegen zijn kaak aan. ‘Weltrusten kleine meid’. ‘Pap, zestien is niet klein’, zucht ik geïrriteerd en zie hoe mijn vader een zwakke glimlach onderdrukt. ‘Tot morgen’, glimlach ik en loop de trap op. Net als ik bovenaan de trap sta hoor ik mijn ouders alweer tegen elkaar praten. Het is zacht, en verstaan doe ik het niet, dus veel aandacht besteed ik er niet aan. Met een glimlach op mijn gezicht loop ik mijn slaapkamer binnen, en ga zitten op mijn bed. Terwijl ik mijn sokken uit doe staar ik naar de posters die geplakt zijn tegen mijn muur. De glimlach van de mensen op de posters zijn geweldig, altijd zo perfect. De glimlach die onbreekbaar lijkt te zijn en vastgeplakt zit op hun gezicht. Nee, het sterrenleven is niks voor mij.
Tevreden kruip ik mijn bed in, en trek de dekens hoog op tot aan mijn kin, waarna ik via het raam aan de zijkant van mijn bed naar buiten staar. De zon is onder gegaan, en het enige licht wat er nu nog buiten is, zijn de lichten van de lantaarnpalen die verspreid staan over de wijk. De straten zijn leeg, en verlaten. Het leven lijkt weg te zijn. Met een zucht ga ik recht zitten, en sluit mijn gordijnen zodat het licht mijn kamer niet meer binnen kan. Ik laat mezelf weer achterover vallen, en leg mijn hoofd neer op mijn kussen. Mijn haren zijn verspreid naast mijn hoofd, en kriebelen zachtjes lang mijn huid. Net wanneer mijn lichaam helemaal verzonken lijkt te zijn, en bijna in slaap lijkt te vallen, maakt het trillende geluid vanaf mijn nachtkastje me weer wakker. Ik schrik, en wrijf kort in mijn ogen, waarna ik naar mijn telefoon grijp. Als ik hem te pakken heb, open ik de sms, en bekijk wat er instaat. Een glimlach kan ik niet onderdrukken. “Morgen niet vergeten! x Justin”. Lachend schud ik mijn hoofd, en zonder te antwoorden laat ik mezelf weer vallen in mijn kussen. Justin was lief, onvergetelijk.
----
ghihi, awesomeeee lezers heb ik -aaaaaaa-