Chapter 37: are you real??

Seppe pov

Ik voel hoe Jonas me volgt als ik rustig naar binnen loop. Sophie staat in aanvalshouding en volgt elke beweging die ik maak met haar ogen. "Je was dood." Zeg ik opeens en kijk recht in Sophie's ogen, die ze meteen neerslaat. "Ze hebben net niet alles genomen. Ik was wel zwak toen de pijn over was." Ze kijkt me aan en er is alleen maar verdriet in haar ogen te zien. "Werk je voor de volturi?" Ze schud haar hoofd en het verdriet maakt plaats voor haat. Jonas loopt naar Sam toe en maakt hem los. "Kom mee naar buiten." Sophie kijkt me even vragend aan maar gaat me dan voor naar buiten.

"Waarom ben je hier?" vraag ik kil en Sophie kijkt me gekwetst aan. "Ik heb je overal gezocht, Seppe. Ik wist dat jullie nog leefden omdat ik jullie geur kon ruiken, maar aan de grens vervaagde die dus moest ik aan mensen vragen of ze jullie gezien hadden."Sophie kijkt me smekend aan en ik zucht. "Waarom heb je Sam aangevallen." "Dat was puur instinct." Ik knik zachtjes en gebaar dat ze terug naar binnen mag gaan. "Je hebt je bloeddorst onder controle, hoop ik?" vraag ik en Sophie kijkt me aan met een Ik-ben-geen-kleuter blik. Sophie bied haar excuses aan Sam en Emily en komt naast me op de bank zitten.