Vier.

Als ik tien minuten later wakker word voel ik dat de bus nog steeds rijd. We zijn er dus nog niet. Ik stap uit bed en val bijna om omdat de bus even remt. Daarna loop ik stil naar het woonkamer gedeelte. Mijn mascara zal wel helemaal uitgelopen zijn en mijn haar is een grote strooibos maar het kan me even niks schelen hoe ik eruit zie. Frankie zit met Joe tv te kijken en Nick zit met zijn gitaar te klooien. Denise is bezig met de afwas. Als ik aan kom lopen kijkt ze om. ‘Hé lieverd, heb je niet goed geslapen?’ vraagt ze. Ik schud zacht mijn hoofd. ‘Het is al goed, ik kan dat heel goed begrijpen,’ zegt ze. Ik hoor mijn maag knorren en hoop dat Denise het niet gehoord heeft. Blijkbaar dus wel. ‘Heb je honger?’ vraagt ze. Ik knik weer zacht. Denise loopt naar de magnetron die ingebouwd is in een kastje en drukt op een paar knoppen. Een minuut later hoor je een ping. Denise loopt weer terug en haalt mijn eten eruit. Ze zet het bord tegenover Nick op tafel en ik zak neer op de stoel. Lekker spaghetti. Ik prik wat in mijn eten en eet het langzaam op. Het is mijn eerste avondmaal wat niet door mijn moeder is gemaakt. Ik mocht nooit ergens blijven eten en als ik ging logeren moest ik altijd eerst thuis eten. Ook aten we nooit chinees en als we al friet aten (wat we bijna nooit aten omdat mijn moeder altijd gezond wou doen) maakte ze die zelf. Ik heb nooit beter geweten als dat mijn moeder een goede kokkin was. Mijn tegen Denise kon ze niet op. ‘En? Vind je het lekker?’ vraagt ze als ik het op heb. Ik knik. ‘Het is heerlijk!’ antwoord ik. Ze glimlacht, pakt het bord weg en zet het bij de grote stapel afwas. Ik sta op en loopt naar haar toe. ‘Zal ik je helpen?’ vraag ik. ‘Ah, heel erg bedankt lieverd, dat is echt heel aardig van je,’ zegt ze en geeft me een doek aan. Ik kan haar tempo makkelijk bij houden en we zijn binnen vijf minuten klaar. Ik sta nog steeds in de kleren van Nick en heb eigenlijk behoeften aan mijn eigen kleren. ‘Iris?’ hoor ik Joe vragen. ‘Ja?’ antwoord ik terwijl ik me omdraai zodat ik hem aan kan kijken. ‘Heb je een kaartje voor vanavond? Voor het concert bedoel ik,’ vraagt hij. Ik knik. ‘Ja, dat had ik, maar die ligt thuis, en ik heb de sleutel niet, dus kon ik niet naar binnen. Dat was ook de reden dat ik buiten op de stoep zat,’ antwoord ik. Joe knikt. ‘Je kunt met ons mee en het concert backstage bekijken?’ vraagt Nick nu. ‘Als jullie het niet erg vinden dat ik er ben?’ vraag ik. Nick schudt zijn hoofd. ‘Natuurlijk niet! Je bent altijd welkom!’ zegt hij. Ik begin te glimlachen. Nick mag me! Hij vindt me geen indringster in zijn familie. ‘Dan ja, dan lijkt het me heel leuk om mee te gaan,’ zeg ik nog en ga ook op de bank zitten.