Zeven.

Net als ik alle kleren heb opgeruimd en me doodmoe op bed laat vallen komt Joe binnen stormen. ‘Halloooo!’ schreeuwt hij vrolijk. ‘Hoi,’ antwoord ik moe. Hij ploft naast me op bed. Dan schiet me iets te binnen. ‘Hoe was je date gisteren?’ vraag ik nieuwsgierig. Hij begint meteen te glunderen. ‘Nou, ik ging haar ophalen bij haar thuis, heb haar toen meegenomen naar het strand en daar hebben we gepicknickt, zo gezellig! En ze is gewoon… gewoon zo…’ verder komt hij niet want hij is weer weg gezwijmeld. Nou zeg, ik dacht dat ik erg was bij Nick vroeger. Vroeger. Dat klinkt zo lang geleden. Eigenlijk is het maar een paar dagen. "Ha ha, je vindt haar echt leuk hè? Liefde op het eerste gezicht,’ grinnik ik. Hij knikt. Ik ben helemaal niet meer moe. Blij voor hem spring ik op en begin te zingen. "Joseph is verliefd, Joseph is verliehiefd!’ vrolijk huppel ik naar het woonkamer gedeelte en plof op de bank. Joe loopt achter me aan. ‘Nou en, alsof jij nooit verliefd bent geweest,’ zegt hij en vist een appel uit de fruitmand die op tafel staat. Het verbaast me dat die nog nooit omgevallen is. ‘Oh jawel hoor, al heel vaak zelfs, maar al die jongens waren niet in mij geïnteresseerd, ik zal nooit een vriendje krijgen,’ mompel ik, dat laatste eerder tegen mezelf als tegen hem. Blijkbaar mompelde ik iets te hard want Joe ploft naast me op de bank en slaat een arm om me heen. ‘Hé, never say never. Je vindt ooit wel een leuke jongen die jou ook leuk vindt. Ik weet zelfs zeker dat hij dan niet de enige is die je ooit leuk gevonden heeft,’ sust hij me. Ik staar zonder antwoord te geven voor me uit.