Acht.

Joe zette me wel aan het denken. Ik was dan misschien niet mooi voor mezelf, voor andere mensen misschien wel. Misschien. Nou ik hoop het wel eigenlijk. ‘Iris luister,’ begint Joe. Ik draai mijn hoofd langzaam om en kijk hem aan. ‘Je bent niet lelijk, echt niet. Ik kan zo mensen opnoemen die je knap vinden,’ zegt hij. Ik kijk hem verbaast aan. ‘Wie dan?’ vraag ik. Joe twijfelt. ‘Nou… Ik, Nick, Kevin, pap, mam, je ouders vonden je vast ook knap en ik weet zeker dat diegene niet die enigste zijn,’ zegt hij. Ik knik. ‘Maar wie zegt dat - dat waar is?’ vraag ik. ‘Ik,’ zegt hij heel droog. Dan schiet ik in de lach. ‘Oké, ik geloof je, maar ik ga nu naar bed, sweet dreams,’ zeg ik, geef een kus op zijn wang, sta op en loop naar mijn kamer, trek mijn nieuwe pyjama aan, (een felroze topje met een getekende panda erop en een kort roze broekje) loop naar de badkamer, poets mijn tanden, haal mijn make-up eraf en haal even een kam door mijn haar en loop terug naar mijn 'kamer'. Ik ga in bed liggen en luister naar alle geluiden. De wielen van de bus die over het asfalt rijden, toeterende auto’s en stemmen. Stemmen van de mensen die ik bewonder, van mensen waarvan ik nooit gedacht en gedroomd had om live te kunnen horen. En nu woon ik half bij hun. Niet te geloven wat er in een paar dagen wel niet kan gebeuren. Niet normaal. Een paar dagen geleden had ik nog een doodnormaal leven. Ik ging gewoon naar school, maakte huiswerk, droomde over Nick, Joe en Kevin, zong keihard mee met hun muziek en het belangrijkste, ik had ouders die voor me zorgde en elke dag thuiskwamen van hun werk. Het meeste van dat is nu allemaal weg. Mijn ouders zijn er niet meer, ik kan niet meer naar school (ik ga in Amerika weer terug naar school tot dan krijg ik hier een beetje les), zing niet meer mee met de muziek van de broertjes en weet nu dat ze altijd voor me klaarstaan. Dat laatste is wel heel fijn. Joe, Kevin en Frankie zijn als broers voor me en voor Nick heb ik kriebels. Kriebels waar niemand iets van weet. Mijn moeder wist het natuurlijk, maar zij zei dat het niet echte kriebels waren. Nu weet ik dat ze geen gelijk had. Ik zucht. Ik mis mijn ouders. Echt verschrikkelijk. Ik staar naar het plafond en voel de tranen over mijn wangen rollen. Ik draai me op mijn zij en staar naar de muur. Zacht wordt er op mijn deur geklopt waarnaar die zacht open gaat. ‘Iris? Slaap je al?’ hoor ik iemand fluisteren. Ik luister niet goed genoeg om te horen wie het is. Ik snik ontsnapt uit mijn keel. Oeps. Ik hoor diegene naar me toelopen en me zachtjes omdraaien. Nick. Hij ziet dat ik huil en komt bij me op bed zitten. ‘Hé, je huilt,’ merkt hij weer zacht en droog op. Een kleine glimlach vormt zich om mijn lippen die al weer snel vervaagt. Nick trekt me overeind, gaat naast me zitten en trekt me tegen zich aan. De tranen lopen nog steeds als een waterval naar beneden. Nick slaat zijn armen om me heen en ik huil tegen zijn bost. Meer als dat weet ik niet want even later ben ik tegen hem in slaap gevallen.