Negen.

Even later word ik wakker door een kus die op mijn voorhoofd wordt gedrukt. ‘Sweet dreams,’ fluistert Nick zacht. Ik open mijn ogen een heel klein stukje om hem te zien en zie dat hij net de kamerdeur achter hem dichtdoet. Even blijf ik liggen. De plek waar hij me kuste brand op mijn voorhoofd. Mijn god, wat zijn - zijn lippen zacht. Mijn keel voelt droog aan door het huilen. Ik sta op en loop naar de piepkleine badkamer, draai de kraan open en neem een slokje. Het water zorgt meteen dat mijn keel minder droog aanvoelt. Ik heb medelijden met de mensen in de derde wereld die geen drinkwater hebben. Ik draai de kraan weer dicht en veeg met de rug van mijn hand de waterdruppeltjes van mijn mond. Daarna loop ik weer naar mijn kamer en ga in bed liggen. Ook al ben ik doodmoe, in slaap vallen kan ik niet. Duf staar ik voor me uit. Totdat de deur weer open gaat. Denise staat in de deur opening. ‘Och meisje toch,’ zegt ze zachtjes. ‘Ik hoorde van Nicholas dat je weer aan het huilen was, dat geeft niet hoor, ik snap je best,’ fluistert ze terwijl ze bij me op bed komt zitten. Ze is de liefste vrouw die ik ken. Net zo lief als mijn eigen moeder. De tranen wellen weer op. Denise ziet het en streelt zachtjes door mijn haar. Ik wil niet meer huilen, dan vinden ze me dadelijk een jankbal en een zielenpoot en dat wil ik niet. Vlug slik ik de tranen weg. ‘Het is oké, huilen mag hoor lieverd, ik kwam kijken hoe het met je ging en je vertellen dat we bij Schiphol zijn dus kleed je aan en poets even snel je tanden want het vliegtuig gaat zo vertrekken,’ verteld Denise me. Ik knik. Denise glimlacht naar me, drukt een kus op mijn voorhoofd en loopt daarna de slaapkamer uit. Ik sla de dekens open, kruip eronderuit en open mijn koffer. Ik trek er een grijze skinny jeans, roze shirt, een grijze hoodie en roze Allstars uit. Ik trek ze aan, doe mijn roze horloge om en loop naar de badkamer. Daar was ik mijn gezicht een beetje, kam mijn haar snel en kijk naar mijn gezicht. Mijn ogen zijn rood en opgezwollen van het huilen. Zuchtend pak ik mijn toilettas en loop terug naar mijn kamer. Een roze zonnebril zet ik op mijn neus en mijn toilettas prop ik in mijn koffer. Klaar. Ik pak mijn koffer op en rol hem naar buiten waar Denise, Paul, Frankie en Nick al staan te wachten. De lichten van het gebouw en de lantarenpalen verlichten de plek waar we staan een klein beetje. Toch heb ik mijn zonnebril op, ik heb geen zin om aangekeken te worden door al die mensen. Mijn capuchon trek ik over mijn hoofd. Moe komt Frankie naar me toegelopen en pakt mijn hand. Met mijn andere hand aai ik even over zijn zachte haartjes en richt me dan tot Nick. Twee meter verder staat hij naar ons te kijken. Naar zijn kleine broertje en naar mij. Het meisje die zomaar zijn leven binnen komt dringen, die veel aandacht op eist van zijn familieleden. Hij zet een stap mijn richting in en staat nu tegenover me. ‘Gaat het weer?’ vraagt hij zacht. ‘Ja… Dankjewel Nick,’ zeg ik zacht met een nog schorre stem. ‘Graag gedaan,’ antwoord hij met een scheve glimlach en geeft me een knuffel. De vlinders in mijn buik vrolijke me heel even op maar als ik me bedenk dat ik zo dadelijk Nederland ga verlaten voor misschien altijd, ebt het blije gevoel snel weg. De deur van de tourbus gaat open en Kevin en Joe stappen de bus uit. De donkerblauwe koffer van Kevin beland met een plof op de grond. ‘Zo,’ zucht hij. Joe die zijn felgroene koffer met grote knalgele smiley stickers erop naast die van Kevin wil zetten, valt open op de grond. ‘Verdomme,’ hoor ik hem zachtjes vloeken. Ik laat de hand van Frankie los en buk me om Joe te helpen met zijn koffer. Na vijf minuten zit alles er weer in. ‘Thanks Flower,’ glimlacht hij. Ik kijk hem niet-begrijpend aan. ‘Flower?’ vraag ik. ‘Ja Flower, Iris is toch een bloem?’ antwoord hij. ‘Oh, ja, vandaar,’ zeg ik zacht. Flower, vanaf nu mijn bijnaam. Gezellig. Nou ja, het is beter als Ies, of Iesie of wat dan ook. Frankie pakt mijn hand weer vast en met z'n alle lopen we naar de gate.