Tien.

Als we allemaal in het privé vliegtuig zijn gestapt ga ik helemaal achterin bij het raam zitten. Daar word ik het minst gestoord. Ik zie dat Frankie langs me wil komen zitten, maar dat Denise hem tegenhoud. Met tegenzin en een beetje gezeur ploft hij langs zijn moeder neer. Ik went mijn blik af en kijk naar buiten. De laatste koffers en tassen worden in het vliegtuigje gestopt. Mijn blik glijdt verder door de omgeving die ik door het kleine raampje zie en prent het in mijn hoofd. Het laatste beetje wat ik ga zien van Nederland. Ik ben nog nooit in Amerika geweest en weet niet wat ik ervan moet verwachten. Zal het anders zijn als hier? Warmer, dat weet ik wel. Met een ping geluidje springt het gordellichtje aan en snel klik ik mijn gordel dicht. Ik ben ooit een keer eerder met het vliegtuig ergens naartoe geweest, en dat was een nachtmerrie. Vijf uur lang zaten we vast in turbulentie. Ik zucht zachtjes en leg mijn hoofd tegen het raampje. De grond beweegt en ik zie het vliegtuig vaart maken. Niet veel later hangen we in de lucht. Ik stop de oortjes van mijn nieuwe felroze IPod in mijn oren en zet ‘A Little Bit Longer’ aan. Een van mijn lievelingsliedjes. Je hoort de emotie in Nick's stem als hij het zingt. Mijn ogen vallen dicht en ik voel de slaap over mijn lichaam heersen.