21

Isabella Rosé Villa

Mijn hart klopte nog steeds onregelmatig. Mijn wangen waren nog steeds rood en mijn heup tintelde nog wat na. Wat verwart knipperde ik met mijn ogen toen ik mijn naam door de gang hoorde weerklinken; "Isabella.." En nogmaals "Isabella.." Ik zuchtte even en stond rustig op. Mijn benen waren nog steeds verdoofd, alsof ik een verdovingspuit in mijn been had zitten. "J-j-a-a-h?" Mijn stem haperde meerde malen. "Ga je mee?" Mijn vaders hoofd verscheen om de hoek en hij glimlachte breed. Ik knikte en glimlachte wat zwakjes terug, stap voor stap liep ik naar de hoek en bij elke stap die ik zette dreunde zijn naam door mijn hoofd; 'Ticho, Ticho, Ticho' Goed, volgensmij draaide ik door.
Toen ik naast mijn vader ging lopen keek hij me nieuwsgierig aan, ik bereidde me alvast voor op moeilijke vragen. "En al vrienden gemaakt?" vroeg hij met een ondeugende glinster in zijn ogen. Ik knipperde wat verwart met mijn ogen, had hij me met Ticho gezien? "Uh..mwah.." was mijn geweldige antwoord. Ondertussen passeerden we weer het hokje bij de ingang van het stadion. Het meisje met de blauwe ogen keek me opnieuw nieuwsgierig aan. Dit keer bekeek ik haar ook nieuwsgierig. Ze had een zeer jonge uitstraling, zag ik nu ik goed keek, misschien was ze zelfs niet ouder dan mij. Mijn zicht werd abrupt verstoord door het meisje met de lange zwarte haren. Ze begon wild te gebaren met haar beide handen, waarop het meisje met de blonde haren direct een kladblok en een papiertje vastpakte en aantekeningen noteerde. Ik schrok even op uit mijn gedachten toen het meisje stopte met wild gebaren, er weerklonk een klap van een deur en toen een harde schelle stem die door de gang weerklonk. Het meisje met de zwarte haren, haar gezichtsuitdrukking veranderde, tranen liepen langs haar wang. Nieuwsgierig volgde ik haar blik, nog steeds stond ik tegen de binnenmuur aan en voordat ik naar hetgene keek wat het meisje deed huilen, keek ik richting mijn vader die druk in gesprek was met een oud teamgenoot zo te zien. Ik wendde mijn blik verder af en daar zag ik hem, lopen hand in hand met een lang, slank, zonnebank gekleurd meisje. Ze praatte honderduit tegen hem, terwijl hij wat vluchtig zijn ogen door de gang liet gaan. Woedde borrelde bij mij naar boven, en waarom eigenlijk? Ik kende hem net.
Ik zag dat hij zijn blik op het meisje met de lange zwarte haren liet vallen en haar een zielige en ontschuldige blik toewierp. Toen ik verder de gang af speurde zag ik nog een meisje wat hopeloos toekijken. Wat was dit? Gefrustreerd keek ik toe, pas toen het doordrong waar hij mee bezig was, verdween het tintelen in mijn heup, de lichte warme blosjes die ik op mijn wangen had gehad verdwenen als sneeuw voor de zon. En mijn hart nam zijn gewone hartslag weer aan. Pas nu drong het tot me door; Hij was een player. Bah, ielg, gadverdamme dat ik me net helemaal in de wolken voelde door hem. Mijn humeur was in een handomdraai veranderd. Voordat hij de deur uitliep met de trien aan zijn zij en alle meisjes een zielige blik had toegeworpen, vonden tot zijn grote schrik, zijn chocolade bruine ogen de mijne. Net zou deze blik me blosjes doen veroorzaken maar dit keer deed het me niks. Onverschillig keek ik hem aan, dit keer was zijn blik anders. Hij wierp me geen zielige blik toe zoals hij bij de andere meisjes had gedaan. Nee, het enigste wat hij deed was staren. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, er leek een leegte op te doemen in zijn ogen. Maar ik wendde alleen onverschillig mijn blik af. Hij zag er niet uit met die trien aan zijn zij, en hij had mijn aandacht niet verdiend. Toen ik mijn blik de gang weer in wendde en een paar meisjes met tranen in hun ogen zag staan, vervloekte ik hem. Ik hoopte vurig dat hij morgen niet in de basis zou worden opgesteld, of een been brak net voordat hij moest spelen, ik gunde hem het zo. Want het verdriet in de meisjes zijn ogen was ondoorgrondelijk. Hij had ze allemaal stuk voor stuk gekwetst. Wat was hij voor een persoon dat hij zo met die meisjes zijn gevoelens speelde. Ik walgde van hem. Ik balde mijn handen tot vuisten, als ik ergens een hekel aan had..
Toen ik opnieuw mijn blik richting mijn vader liet glijden zag ik dat hij nog steeds aan de praat was, wat mij de kans gaf een van de meisjes uit te horen, ik was nieuwsgierig.
Rustig liep ik richting het glazen hokje. Ik liet mijn hand 2x tegen het glas aankomen en 2 nieuwsgierige gezichten wenden zich naar mij, ze waren net druk in gesprek geweest, waarschijnlijk over wat ze hadden net hadden gezien. Het gezicht van het meisje met de lange zwarte haren keek me verwrongen aan, maar in tegenstelling tot haar keek het meisje met de blonde haren me nieuwsgierig aan. Ze rolde zich op een rode bureau stoel naar voren en schoof een glazen raampje opzij. "Hoi, kan ik wat voor je doen?" Vroeg ze in perfect Engels, geen accent helemaal niks. Ik opende mijn mond om haar te vragen wat er aan de hand was, toen ik een warme hand op mijn schouder voelde gevolgd door mijn vaders stem. "Sorry, maar ga je mee?" Hij wierp het meisje met de blonde haren een vriendelijke blik toe. Ze zuchtte en knikte vervolgens schoof ze het ruitje weer dicht, met haar ogen nog steeds nieuwsgierig op mijn gezicht gericht. Goed, misschien wist Melchor wat over hem. Ik knikte geruisloos en volgde mijn vader op de voet richting de auto. Toen ik een blik over de parkeerplaats liet gaan zag ik nog net een zwarte sportwagen de hoek om stuiven. 3x raden wie het was. Juist ja.. "Ticho.." Ik spuugde zijn naam uit en dit keer leek de naam veel minder mooi dan ik hem net had gevonden. Mooizo, ikz oi me niet laten verleiden door hem. Ik kon beter krijgen...veel beter. Want deze jongen verdiende geen een van alle meisjes op de hele aardbol.

Issie lang of issie lang?
@alsjeblieft