# 2

2.

Sara klopte op de voordeur van David’s huis. Na enkele secondes ging de deur open en verscheen David’s moeder in de deur opening.

“Sara! Kom binnen meisje kom binnen” zei ze, terwijl ze aan de kant stapte en Sara naar binnen liep, “David is even aan de telefoon met Che, hij komt er zo aan hoor”.

“Is goed hoor ik heb de tijd” glimlachte Sara.

David’s moeder glimlachte terug en liep naar de trap en riep naar boven dat Sara er was. Sara hoorde hoe hij Che, een van zijn voor haar best wel onbekende vrienden, gedag zei en hoe ze voetstappen van de trap hoorde komen. Een paar seconden daarna verschenen zijn zwarte all-stars gevolgd door een donkere jeans waarop een zwart nike vest volgde, en als laatste David’s nek omringt door een witte rozenkrans en David’s hoofd. Toen hij Sara zag glimlachte hij “Hey”.

“Hee” zei Sara, een beetje verlegen, terug. David mocht ze dan vanaf baby zijnde kennen, en geen leven zonder hem voor kunnen stellen. Hij mocht dan haar beste vriend zijn maar hij was zo leuk. “Was je klaar? Anders wacht ik wel even hoor” vulde Sara aan.

David glimlachte terwijl hij voorover boog om zijn linker all-star beter vast strikken “Die andere wachten maar, jij gaat voor”.

Gelukkig, voor Sara, had hij zijn hoofd naar beneden om zijn schoen te bekijken en zag hij dus haar rooie gezicht niet. Met de tijd dat hij weer boven kwam, hij was geen ster geweest in veters strikken, was haar rooie hoofd al weer bijgetrokken. Tevreden liep David naar het kastje en pakte zijn sleutels en portemonnee. “Ready?” vroeg hij.

Sara knikte en liep achter David aan, die door de keuken en woonkamer naar de tuin en door de tuin naar de garage liep om zijn scooter te pakken. Hij pakte zijn favoriete bal, en propte het ding in zijn buddysit. De buddysit stond zowat krom maar dat kon David niks schelen. Hij haalde hem uit de garage en ging zitten “Komt u maar” zei hij.

Sara had hier zo’n hekel aan, oke het was beter als de fiets maar Sara was niet langer dan 1.57 en haar benen waren niet bepaald lang en de scooter was heel hoog. Ze begon nerveus te lachen.

David keek met een grijns achterom “Dit heb je toch vaker gedaan, en ik dacht dat je paard reed?” met een glimlach schoof hij naar voren en stak zijn hand uit, zijn benen waren langer en hij had beide benen op de grond, en hielp hij Sara met het ‘beklimmen’ van de scooter.

Een minuutje later zat ze. David startte lachend de scooter en met zijn 2e reden ze richting een strandje van Tuilla.


Aangekomen op een klein verlaten beschutte plekje zette David zijn scooter uit en liepen ze naar het water. Het ‘geheime’ plekje hadden ze zo’n 8 jaar geleden samen ontdekt en hier gingen ze altijd met z’n 2e heen om te zwemmen, kaarten, bij te praten na vakanties of gewoon weg niks te doen. Geen van beide hadden ze een probleemloos leven en verleden. David zijn vader was er nu haast nooit meer en had geen contact meer met de familie, afgezien die paar keer dat hij thuis kwam. Een streng vader figuur bestond dus niet in David’s leven terwijl, de soms moeilijk handelbare, David het wel nodig had. David zat en speelde in de jeugd opleiding van de voetbalclub UP Langreo. Gelukkig voor zijn moeder was David 2 weken terug 16 geworden, en dus zijn scooter rijbewijs gehaald en een scooter gekocht, voordat de jongen een scooter had moest zijn moeder hem steeds maar weer van Tuilla naar Langreo brengen. Iets wat niemand 4 keer per week voor de lol zou doen, de voetbalclub betaalde de reiskosten dus ging het nog enigszins.

Voor Sara was het anders, ze woonde met haar moeder en haar 2 broers hun hele leven lang al naast David. Haar vader werkte vroeger samen met, beste vriend, David’s vader in een oude mijn in Oviedo, een stadje dichtbij Tuilla, maar toen de oude mijn instortte kwam haar vader om. En als gevolg, David’s pa had het allemaal zien gebeuren, van het trauma wilde David’s vader niks meer met de hele regio rond Asturias te maken hebben, en woonde nu alleen in Huelva. Door de dood van haar vader was haar oudste broer, Juan van 24, ontspoord en zorgde haar andere broer, Roberto van 18, zorgde voor het inkomen.

Veel hadden ze samen doorstaan, maar door alle tegenslagen was hun vriendschap alleen sterker geworden en kon geen van de beide tieners zich een leven zonder de ander voorstellen.