Foto bij Don't blame the sleeping satelite

"Alice!", ik schrok wakker. De kamer was leeg van geluiden. Het voelde alsof er iets niet klopte. Voorzichtig klom ik mijn bed uit. Maanlicht bescheen de bedden. Wat als de droom nou echt was? "Alice, Alice?", ondanks alle slapende kinderen om me heen, was ik alleen. De eenzaamheid maakte mij gek! Daarbij kwam dat Alice niet zoals normaal gesproken bij het raam zat onder een dun straaltje licht. Naarmate ik dichter bij haar bed kwam steeg mijn hartslag. Het begon erop te lijken dat mijn ergste nachtmerrie uitgekomen was. "Al? Al? Slaap je?", ik durfde niet nog dichter bij haar te komen. "Alice, ik vind dit niet leuk!"
Er kwam geen zucht of snurk van haar kant. Of ze lag diep te slapen, of... Ze kon toch niet verdwenen zijn? Ze ging tegelijk met mij naar bed. Ze moest dus wel hier zijn. Slaapwandelen ging ook niet echt goed zonder iedereen wakker te maken met de krakende vloeren. Ze kon niet weg zijn. Ze mocht niet weg zijn. Ze had me beloofd me niet meer zo erg te laten schrikken! We konden toch niet alweer gescheiden worden? Dit moest stoppen!
Een gil. Angstige kreet. Pijn. Buiten hoor ik haar, haar stem helderder dan de zon. Koude wind.

Reageer (2)

  • ailine39

    arme evelien

    raag me af waarom alice zo bang is

    1 decennium geleden
  • BeautyBitch

    ahhhhhhh snel vederrrrrrrrrrrrrr
    niet stopen ik moet huilen
    het is kei mooi en dan ga jij stoppen pestkop (6):(
    snel veder

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen