30 Blame the gift!

Huil zilveren maan. Val opale sterren. Laat maar vallen, niks is zichtbaar nu. Iedereen slaapt. Behalve jullie kinderen. Nacht omhels me met je warme kleur. Jupiter zal ons beschermen, het gevaar weren. Niet door er tegen te strijden. Jupiter beschermt ons, met zijn sterke magnetische kracht. De grote offert zich op.
En ik liet het vallen. Hoop, geluk, vriendschap, liefde, al het goede wat ik kende. Het was te kwetsbaar, te mooi voor deze rotte wereld. Mijn zus, mijn beschermer...-weg- had haar taak volbracht. Stiekem lachte ze. Om een reden die ik niets vond. Maar voor haar was alles anders.
"Alice, nee", snik ik. Warme zoute bollen rollen over mijn wang.
Vrijheid voor haar. Eenzaamheid aan mijn kant. Zij is vrij, erger dan dat ze had verwacht. Waarom was zij zo dapper? Hoe kwam ze daar? Had ik haar niet kunnen redden?
"Alice!", gil ik. Dit wil ik niet. Beneden vochten twee mannen in de halfduistere stad. Het ging er hevig aan toe. Daarnaast waren ze ook nog eens snel, volwassenen hebben dan ook grotere benen. Maar toen begon de gedachte in me op te komen; had dit wat met Alice' noodlot te maken? Mijn tranen bedekten mijn ogen. De nacht, zo zwart, dood. Ik hield het niet meer.
"Alice", mijn lichaam, het houdt me niet meer. Mijn benen leken dunner te zijn dan spinnedraad. Niet veel later viel ik op de grond. Verslagen.