11. Liefde

‘Ik denk dat we maar terug moeten gaan’ zei ik. ‘Nu al? Kunnen we niet nog even blijven?’ vroeg Morgan. ‘Dit kunnen we altijd nog doen hoor’ grinnikte ik terwijl ik nog een kus op zijn mond drukte. Toen dacht ik snel verder en de Cullens keken me aan. ‘Isla, dat word echt vervelend’ zei Emmett. ‘Je moet er maar mee leren leven Em.’ zei ik. ‘Hoelang stonden we op ‘Pauze’?’ vroeg Alice. Ik lachte ‘Maar 4 uurtjes hoor’ ‘4 uur?! Wat hebben jullie in die tijd gedaan?’ vroeg Alice, maar voordat ik kon antwoorden werden haar ogen wazig. ‘Oh, dat dus’ grinnikte ze. ‘Ik dacht dat je alleen de toekomst kon zien’ zei ik. ‘Klopt, maar jullie gaan in herhaling vallen’ grinnikte ze. Ik kon al raden wat ze had gezien, zonder in haar verleden te kijken. Ze zag ons zoenen. ‘Inderdaad’ zei Edward ook lachend. ‘Wat? Wat hebben ze gedaan??’ vroeg Emmett. Niet zeggen! Anders gaat hij ons weer plagen dacht ik voor Edward. Hij knikte ‘Niets bijzonders’ antwoorde hij op Emmett’s vraag. ‘Nou! Kom op zeg! Ik wil het weten!’ riep hij. Zo moeilijk was het niet om te raden eigenlijk, was hij echt zo dom? ‘Ooh… Tortelduifjes!’ zei Emmett lachend. Shit! Hij wist het! Maar dat maakte niet uit want mijn gave met verleden kon ook dingen ‘Wissen’ dus vergeten. Ik keek in Emmett’s ogen en haalde dat beeld op en terwijl hij daar weer aan dacht dacht ik ‘vergeet’, het was net alsof ik op een wisknopje drukte want ineens keek Emmett me vragend aan toen ik Morgan’s hand vast hield. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg hij. Ik lachte. Ik was zo verschrikkelijk blij met mijn gaves. ‘Isla, hoe deed je dat?’ vroeg Carlisle. ‘Toen ik niemand kon vinden heb ik mijn gaves maar getraind. Ik kan de tijd stoppen met mijn gedachtes en het verleden ook wissen.’ vertelde ik lachend. ‘In zo’n korte tijd? Dat is knap’ zei Carlisle. Terwijl iedereen hun eigen ding ging doen ging ik op de bank zitten met Morgan naast me. Esmé kwam naast ons zitten en fluisterde in mijn oor: ‘Ik ben zo blij voor jullie’ en gaf me een kus op mijn wang. Toen pakte ze een schetsboek en begon een huis te schetsen, de buitenkant maar ook de kamers. Ik keek verrast toen ik ‘Slaapkamer Isla & Morgan’ zag staan. Ging ze dit huis bouwen voor ons? Net zoals ze voor Bella en Edward had gedaan? Ik deed net alsof ik niets had gezien, want als haar bouwplan doorging zou het een verassing zijn. Toen Esmé klaar was met tekenen gaf ze haar schetsblok aan Carlisle die een lijst begon te schrijven met materialen. Daarna gaf hij het lijstje aan Emmett die wegging. Esmé kwam naar me toe. ‘Wil je jagen?’ vroeg ze. Ik had al gemerkt dat mijn ogen al zwart waren. Toen ik besloot dat ik terug ging had ik niet meer gejaagd. ‘Graag’ zei ik. Esmé liep al naar buiten maar ik raakte haar aan en stopte de tijd. ‘Zo gaat jagen makkelijker’ zei ik en gaf haar een knipoog. Toen we uitgejaagd waren kwam Esmé naast me zitten op het gras. Het was fijn om bij haar te zijn, ze leek net mijn eigen moeder. ‘Het is zeker wel fijn om een plek te hebben waar je rustig kunt nadenken’ vroeg ze. ‘Inderdaad, vooral omdat Edward me hier niet kan horen’ lachte ik. ‘Wil je weer terug?’ vroeg ik ‘Ja, Emmett moest nog iets halen en zo duurt dat nog even’ lachte ze. Ik knikte en liet de tijd verdergaan. Samen liepen we terug naar het huis. Morgan liep nog steeds op me te wachten. Toen iedereen in een ander kamer was drukte ik snel een kus op zijn mond en we gingen weer verder met vertellen over ons leven, na eigenlijk mijn leven want dat van hem had ik al in zijn verleden gezien.