Dertien.

De volgende kamer die we inlopen, is glanzend goud. Er hangen gitaren aan de muur en twee staan er in de hoek op een standaard. Het tweepersoonsbed staat in de andere hoek tegen de muur aan en heeft een dekbed dat precies dezelfde kleur als de muren zijn. Dit moet Kevin's kamer zijn. Ik had nog gelijk ook, want nog geen minuut later komt Kevin binnen met zijn koffers. ‘Wel, hallo, dit is dus mijn kamer,’ lacht hij, terwijl hij zijn koffers op zijn bed legt en ze opent. ‘Ha ha ja, dat zie ik,’ lach ik, terwijl ik de kamer rondkijk. Verder staat er niet veel bijzonders, meer zoals er in een gewone slaapkamer ook staat. ‘Franklin?!’ klinkt het vanaf de gang. ‘Ja mama?’ gilt Frankie terug en rent naar de gang. Ik hoor Denise tegen Frankie praten, maar het is te zacht voor mij om te horen. Een minuut later komt hij met een beteuterd gezichtje terug de kamer in. ‘Ik moet naar bed van mam, welterusten,’ zegt hij terwijl hij mij, Kevin en Nick een knuffel geeft. Daarna loopt hij de kamer uit. Kevin gaat neuriënd verder met zijn koffer uitpakken. ‘Kom, dan laat ik je mijn kamer zien,’ fluistert Nick in mijn oor terwijl hij mijn hand pakt. Een siddering gaat door mijn lichaam. We lopen naar de deur tegenover mijn kamer. Nick opent de deur en trekt me mee naar binnen. Zijn kamer is oceaanblauw, een kleur die me altijd veel rust geeft, en waarbij ik altijd wegdroom. Een van de muren is behangen met een tropische oceaan waar je achterin twee dolfijnen ziet springen. Blijkbaar was ik naar de muur aan het staren want ik hoor Nick naast me grinniken. ‘Ik zie er elke keer weer wat nieuws in,’ fluistert hij in mijn oor. Ik knik en kijk zijn kamer rond. In ene hoek staat een gitaar op standaard, en in de andere hoek een glazen bureau. Tegen de muur staat een tweepersoonsbed met een wit dekbed, en de sprei die eroverheen ligt, is dezelfde kleur als de muren. Ook het tapijt is wit. ‘I love your room Nick,’ mompel ik zachtjes. ‘Thanks, I love it too,’ zegt hij en trekt me aan mijn hand weer de kamer uit. ‘Op naar die van Joe,’ zegt hij met een scheve glimlach en we lopen naar een deur aan het begin van de gang. Nick klopt er kort op en we lopen naar binnen. Joe zit op zijn bed zijn koffers uit te pakken. Joe's kamer verbaast me. Ik had een stoere, drukke, typisch Joe kamer verwacht maar dat was het niet. De muren waren saai wit, en de rest was donkerblauw en rood. Joe kijkt op. ‘Ja ik weet het, het is saai, maar ik wil er iets koels mee doen. Iets wat typisch mij is,’ zegt hij. Ik knik. Diep in gedachte staar ik naar de muur. ‘Ik heb wel een idee,’ zeg ik als er een fantastisch idee in mijn hoofd opkomt. ‘Oké, wat dan?’ vraagt hij vol enthousiasme aan me. ‘Tja, dat zie je nog wel,’ glimlach ik naar hem en loop de kamer weer uit. Nick laat me de kamer van zijn ouders nog zien en daarna lopen we naar beneden. De kamer van Denise en Paul was wit met zilver/grijs. Op een muur waren bubbels behangen. Het zag er erg modern en rustig uit. Beneden is alles open en met veel wit. Er zaten veel glazen wanden in. Zo was de woonkamer wit met grasgroen, en de keuken wit met een licht houten aanrecht. De tuin was enorm, met veel bomen achterin en een tropisch zwembad in het midden. Zover ik het kon zien dan. Nadat ik echt alles gezien had, gingen Nick en ik ook maar eens naar bed, de rest sliep allemaal al.
~2 dagen later~
De afgelopen dagen waren hectisch. Iedereen belde op de verkeerde momenten om me te condoleren met mijn ouders. 's Nachts sliep ik slecht en als ik sliep had ik nachtmerries. Verschrikkelijke nachtmerries. In de nachtmerries zag ik mijn ouders doodgaan, over en over. Dan werd ik badend in het zweet en in tranen wakker. Overdag at ik bijna niets en lag de hele dag in bed naar de muren te staren. Denkend aan dingen waarvan ik weer moest huilen. Vaak genoeg zaten Denise en Nick naast mijn bed, me te troosten. Het hielp niet veel. Vandaag was weer zo'n dag. Ik staarde naar de muren en probeerde mijn tranen in te houden. Een kort klopje op de deur wekt me uit mijn gedachtes. Denise komt binnen en gaat bij me op bed zitten. ‘Hé meid, gaat het weer een beetje? Ik had een goed idee. We gaan vandaag met z'n tweeën gezellig naar het grote woonwarenhuis hier in de buurt, om je kamer op te vrolijken. Is dat een goed idee of niet?’ vraagt ze aan mij, terwijl ze door mijn haar aait. Ik knik zacht. ‘Oké, dan ga je maar opfrissen en aankleden, dan maak ik beneden vast een ontbijtje voor je,’ zegt ze, geeft een kus op mijn voor hoofd, staat op en verdwijnt weer. Ik stap uit bed en slof naar mijn eigen(!) badkamer. Daar stap ik onder de douche. Een paar minuten later stap ik eronderuit, wikkel mezelf in een handdoek en loopt maar mijn kast. Daar haal ik een grijze skinny jeans, een blauw lang blouseje, een grijze riem, grijze/zilveren zonnebril en blauwe lage Allstars eruit. In de badkamer trek ik de kleren aan, poets snel mijn tanden, haal een bostel door mijn haar, doe alleen mascara op en zet de zonnebril in mijn haar. Dan loop ik naar beneden. Net als ik de kamerdeur open wil doen hoor ik Joe tegen iemand praten. Als ik even luister hoor ik dat het de stem van Mikki is. ‘Het had best gekund dat ze deed alsof hij ouders overleden zijn, om met jullie in contact te komen. Ik zeg niet dat ik dat denk maar het had gekund,’ hoor ik haar zeggen. Ik schrik. Denkt ze dat? ‘Maar ik weet dat - dat niet zo is, want dan had ze niet zo hopeloos op de stoep gezeten. Ik hoor haar ook de hele dag huilen en 's nachts heeft ze hele erge nachtmerries,’ neemt Joe het voor me op. ‘Ja, oké, ik geloof haar ook wel. Ik had precies hetzelfde gedaan. Het is een aardige meid, zoiets doet ze niet. Ze moet vast veel pijn hebben,’ antwoord Mikki. Ik hoor Joe zuchten. ‘Ja, dat is ook zo. Vijftien jaar en alleen op de wereld,’ de medelijden in zijn stem is duidelijk te horen. Ik duw de klink omlaag en loop de kamer binnen. Joe kijkt op van het computerscherm. ‘Kijk wie we daar hebben,’ zegt hij met een glimlach. Zwak glimlach ik terug en loop naar hem toe. Joe geeft me een knuffel en een kus op mijn wang. ‘Hé Joe,’ zeg ik. Mikki's gezicht is op het beeldscherm te zien. Ook zij heeft nu door dat ik er ook ben. ‘Hé Iris! Gaat het weer beter? Ik heb van Joe gehoord dat je ingestort was, dat had ik ook gedaan, ik ben blij dat het nu beter met je gaat,’ ratelt ze door in het Nederlands. Ik grinnik. ‘Hé Mikki, ja het gaat weer beter, ze zorgen hier goed voor me, ik heb geluk dat ze voor me wouden zorgen,’ antwoord ik in het Nederlands. We kletsen nog een beetje door in het Nederland natuurlijk. Waarom zou je in het Engels tegen elkaar gaan praten als we allebei Nederlands zijn? Als we Joe's gezicht zien schieten we allebei in de lach. Raar kijkt hij van Mikki's gezicht op het computerscherm, naar mijn gezicht. ‘Wat zeiden jullie?’ vraagt hij verbaast. Ik begin harder te lachen. ‘Dat legt Mikki je wel uit, maar ik moet nu gaan, ik ga zo met je moeder naar dat woonwarenhuis hier in de buurt,’ zeg ik. ‘Doei Mikki, leuk je weer eens gesproken en gezien te hebben,’ zeg ik in het Nederlands en sta op. Mikki weet wel hoe ze me op moet vrolijken. Met een glimlach loop ik de keuken binnen en ga aan tafel zitten waar Denise een heerlijk ontbijt voor me klaar gezet heeft.

_______________________
Kudo's voor het lange deel?