2,2

‘EWAH!’ hoorde ik een paar stemmen naar ons schreeuwen. Ik had geen zin om op te kijken, want ik kende die stemmen uit duizenden. Ze kwamen van een stelletje jongens die ik haatte tot in het diepste van mijn hart. Bam, wat een geweldige speech gaf ik mijngedachtes weer. Ik zuchtte diep. ‘ken jij hen?’ vroeg Deidara nieuwsgierig. ‘NOU…’ zeurde Itachi. ‘Ik wilde net gaan gassen!’ Deidara rolde met zijn ogen. ‘Zijn dat vrienden van jou, Gin chan?’ ik schudde hevig mijn hoofd. Ze waren de pestkoppen van de school. Ze zaten een klas hoger dan mij. ‘Ik haat ze. Karren maar, Itachi!’ zei ik zonder nog steeds te kijken hoe dicht de jongens waren. Voordat Itachi op het gaspedaal kon trappen, hield Deidara ze tegen. ‘Vertel eens, Gin chan. Zou jij ze niet eens een lesje willen leren?’ fluisterde hij Duivels. Tobi maakte een eng geluidje, dat leek op een giechel. Ik dacht even na over zijn voorstel. Op het moment dat ik ‘ja’ zei, verdwenen alle Akatsuki leden die in de auto zaten in een wit wolkje. Behalve Itachi. Die kon het niet laten om zijn gloednieuwe auto in de steek te laten. ‘Itachi. Als jij nu naar de anderen gaat, pimp ik je auto als we thuis zijn.’ Itachi dacht na, en verdween toen ook. Ik sprong de auto uit, en liep naar de jongens. ‘EHH! HET IS GIN MAAR!’ riep één van de jongens. Oh ja? Dacht ik. Is het Gin maar? Binnenkort is het “gin, de moordlustige”! ik grinnikte om mijn eigen gedachten. Een van de jongens die nu voor me stond gaf me een duw, waardoor ik een stapje naar achteren moest zetten. ‘Kappen jongens.’ Mompelde ik. Ik herinnerde mezelf aan wat die jongens de hele tijd deden op school bij anderen. ‘Kunnen jullie weg gaan?’ vroeg ik vriendelijk. Ik wist dat ze dat niet zouden doen. ‘Of wat? Wat kan jíj doen tegen ons?’ zei een andere jongen. Hij maakte me belachelijk. Voor ze iets door konden hebben, waren mijn handen de jutsu al voor aan het bereiden. Ik paste de Fire ball no jutsu aan. Ik richtte net iets boven de jongens, waardoor alleen jun haar verschroeide van de hitte. Plots herinnerde ik me de andere mensen weer. Ik gluurde langs de vloekende jongens, om te kijken waar die waren gebleven. Blijkbaar had Kisame ze even weggespoeld. Een van de jongens gooide zijn af fikkende pet op de grond, en stampte het vuur uit. ‘JIJ…’ de jongen smeet een paar bepaalde woorden in mijn gezicht, die me eigenlijk niets konden deren. ‘Wilde je vechten?’ zei de leider van het groepje stoer… tenminste… hij dacht dat hij stoer was. Hij leek net een oude vent; zijn haar was boven op zijn schedel weg gebrand, waardoor hij alleen boven zijn oren nog wat had. Alsof hij kaal was… ‘Nou, eigenlijk wel ja. Maar als jullie je leven nog zien zitten, zou ik als ik jullie was nu vluchten.’ Antwoordde ik luchtig terwijl ik in mijn handen wreef. ‘Wij zijn geen watjes!’ Riep hij woedend. ‘Wij rennen niet weg voor meisjes.’ Ik zag iemand van zijn groepje vlug wegrennen voor mij. Het enige meisje hier. Ik haalde mijn schouders op, en maakte 8 klonen. Iedere jongen kreeg een kloon van mij om mee te vechten… Hoewel… Eigenlijk om binnen 3 seconden te verliezen van die kloon. Jammer voor ze. ‘Itachi!’ riep ik. ‘We kunnen gaan!’ Ik klom de auto in waar iedereen weer zat. ‘Goed gedaan, Gin chan!’ riep Tobi vrolijk. Ik nam alle complimentjes in ontvangst, en drukte mezelf toen weer tegen Tobi aan. Ik wist niet of ik deze rit zou overleven. Misschien werd dit wel mijn laatste…