* OO7 * In every shadow there is light

Ik wachtte niet eens op een antwoord en begon gelijk met mijn verhaal. ‘Het begon allemaal 2 jaar geleden. Toen ik 14 jaar was. Het was net een week zomervakantie, met een heerlijk zonnetje zat ik binnen op de vensterbank een boek te lezen. Totdat ik vreselijk hoofdpijn had. Nou was het niet uitzonderlijk want ik had het al een tijdje, maar dit keer was het erger. Het voelde aan alsof er iemand met messen in mijn hoofd aan het steken was. Na een tijdje was het opgehouden. Ik durfde het niet aan mijn moeder of grootouders te vertellen omdat ze zich anders ongerust zorgen gingen maken. Alleen was het moeilijk te verbergen dat ik de laatste tijd ontzetten moe was en als vroeg naar bed ging en weer laat wakker werd. Alleen was het deze middag anders dan anders. Mijn moeder riep me om te komen eten en ik wilde opstaan totdat ik mijn evenwicht niet meer kon vinden en gevallen was. Ik was zo moe dat ik mijn ogen niet meer open kon houden en ben in slaap gevallen. Mijn moeder had gehoord dat ik gevallen was en zag dat ik niet meer wakker werd. Ze heeft me met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Toen ik eenmaal wakker was werden er talloze vragen naar mijn hoofd geslingerd dat ik er gek van werd, maar toch probeerde ik ze zo goed mogelijk een voor een te beantwoorden. Ze hadden eerst bloed afgenomen omdat ze dachten dat ik de ziekte van Pfeiffer had. Maar toen de bloeduitslagen binnen kwamen bleek dat dit helemaal niet het geval was. Zo besloten de doktoren om een scan van met hoofd te maken. Vanaf dat moment was mijn leven op zijn kop. Niet alleen die van mij, maar ook die van mijn moeder en grootouders. De doktoren constateerden bij mij een hersentumor. De maanden die erop volgden waren een hel voor mij. De doktoren hadden besloten om een chemotherapie te doen maar kwamen tot de conclusie dat het helemaal geen effect had. Na maanden verschillende therapieën hebben gehad kwamen de doktoren in een koude februari met het nieuws dat ik niet ouder zal worden dan twintig jaar. Door al die chemokuren ben ik nu kaal. Langzaam kwam ik beetje bij beetje weer op de been en was het weer zomer toen ik de oude ik weer was dankzij al de medicijnen die de doktoren mij hebben gegeven.’

Ik moest even wat drinken aangezien mijn keel ontzettend droog was en het laatste er met horten en stoten uit kwam. Ik had al tranen over mijn wangen lopen want elke keer dat ik het verhaal vertel lijkt het net alsof ik het weer herbeleef. Ik veegde de tranen verwoed weg en zag dat de anderen er ook met tranen bij zaten. Zack en Stacey weten precies wat er is gebeurd en ook hun deed het elke keer pijn als ze eraan werden herinnert dat ik nooit ouder zal worden dan 20 jaar. Zelfs Liam zat met zijn ogen vol tranen en keek mij met vol respect aan. Hij wilde wat zeggen maar kwam niet uit zijn woorden en kwam daarom maar op mij aflopen. Onverwacht sloeg hij zijn armen om mij heen en kwam op mijn schouder uit huilen. Ik begon hem te sussen en na een tijdje was hij wat gekalmeerd. Hij zag in mijn ogen dat er meer was maar dat ik er moeite mee had en fluisterde allemaal kalmerende woorden toe en bracht me wat te drinken.

Toen ik eindelijk gekalmeerd was vroeg ik ‘Zijn jullie klaar voor deel twee van mijn zielige leventje?’ Op de manier dat ik het vroeg deed bij iedereen nog een waterige glimlacht tevoorschijn toveren.

_________________
Zouden jullie een
reactie willen
achterlaten.
Dan weet ik of ik
door moet gaan.
ps. Vergeet geen
abo te nemen!

_________________