33. Misschien

‘Waarom zei je dat nou weer tegen Nessie? Ik wil niet opgemaakt worden’ mompelde Morgan toen we thuis kwamen. ‘Vond ik leuk, en het is Renesmee, niet Nessie’ zei ik. Ik was het met Bella eens, Nessie vond ik zo’n stomme bijnaam dat ik haar gewoon Renesmee noemde. Bella en ik waren de enigen die dat nog deden. Bella was me hier erg dankbaar voor. ‘Waarom moest ik eigenlijk mee komen?’ vroeg Morgan. ‘Mag ik mijn man niet meenemen naar ons huis?’ vroeg ik nep-beledigd. ‘Nu de echte reden’ zei hij. ‘Ik heb een idee, alleen als jij het hier mee eens ben.’ zei ik. ‘Oke, vertel op’ zei hij. ‘Misschien kunnen we naar school in Port Angeles’ zei ik. ‘Waarom wil je nu wel ineens naar school’ vroeg hij verbaasd. ‘Ik wil niet perse, maar ik had het idee dat jij het wel leuk zou vinden’ vertelde ik. ‘Ik vind het ook wel leuk, maar ik weet dat jij een hekel heb aan school’ zei hij. ‘Maar als jij het leuk vind ga dan anders met de rest mee naar Seattle’ zei ik. Hij keek me verbaasd aan. ‘Ik wil niet zonder jou’ zei hij. ‘Ga anders gewoon mee, school duurt nog maar zes maanden, dat red je nog wel’ zei hij. ‘Morgan in Seattle herkennen ze me’ zei ik. ‘Ja, maar als je nou iets hoger praat, anders loopt en doet alsof je de leraren niet kent komt het wel goed’ zei hij. ‘Oke, voor jou wil ik het wel een keer proberen, maar als het fout gaat dan stop ik er meteen mee’ mompelde ik. Hij knikte en omhelsde me. Toen hij los liet drukte hij een kus op mijn mond en liep weg. ‘Wat ga je doen?’ vroeg ik. ‘Het tegen Carlisle vertellen, dan kan hij ons inschrijven. Dan kunnen we maandag al meteen naar school’ zei hij blij. Bah school. Als hij er maar gelukkig van word. Na een kwartier kwam hij vrolijk terug. ‘Carlisle belt zo de school’ zei hij en kwam naast me zitten. ‘Dankje dat je dit voor me doet’ mompelde hij. ‘Ik doe het allemaal voor jou omdat het veel voor je betekent. Jij houdt van leren en het is gelukkig nog maar een half jaar, dat kan ik nog wel aan’ mompelde ik. Hij keek blij en drukte zijn lippen op de mijne. ‘Maar moet jij dan ook als Cullen? Of gewoon Delano?’ vroeg ik. ‘Cullen’ mompelde hij verdrietig. ‘Ik heb veel vrienden in Seattle gehad, als die Morgan Delano horen langskomen gaat het waarschijnlijk fout’ zei hij. ‘En mijn ouders en broertje wonen er ook’ zei hij. Ik schrok. ‘Maar zit je broertje dan ook niet op die school?’ vroeg ik. Hij knikte. ‘Ik doe net alsof ik hem niet ken, net zoals jij dat doet bij anderen. Ik zie er nu ook wel anders uit dan vroeger’ vertelde hij. Ik omhelsde hem en pakte zijn hand.’Kom dan gaan we terug’ zei ik. Hij knikte. Ik liet zijn hand los en liep naar onze kamer waar ik mijn make-up koffer pakte. Ik hoefde het niet te gebruiken, maar vond het gewoon leuk. ‘Onee’ mompelde Morgan. ‘Kom nou maar’ zei ik en trok hem mee. Bij het huis aangekomen zat Renesmee al in Alice haar make-up te kijken. Ik zette mijne op de grond en drukte Morgan naast Renesmee. Ik wou gaan zitten om haar te helpen maar ze duwde me weg. ‘Alleen ik’ zei ze. Ik knikte en ging op de bank zitten. Als Alice en ik niet mochten helpen, weet ik niet wat het resultaat zou worden.