Ik ben niet gek, ik weet wat ik gezien heb!

"Hier ben je", die stem. Zo emotieloos. Standaard, onnatuurlijk simpel.
"Laat me met rust", zuchtte ik. Liever had ik geschreeuwd, die persoon moest van me afblijven! Maar ik wilde niet in nog meer problemen komen dan dat ik al was.
"Je at net ook al niet", dat wist ik wel. Wat maakt het haar uit? Zij kende mij niet eens.
"En?", de tekening lag daar maar in mijn handen, starend. Zo zonder kleur. Toch vroeg ik me af of ze niet dwars door het papier heenkeek. Of ze me zag. Hier, alleen en bang.
"Ik denk dat we even moeten praten", ze bleef praten als een machine. Het zou me niks verbazen als haar ziel ontbrak.
Dat ze een gesprek wilt zat eraan te komen. Met psycholoog erbij. Hoop om op mijn bed te slapen had ik niet. Die waan geloofde ik niet. Ze wouden me kapot. Ze zagen het niet. Niet dat ik al gebroken was.
Om moeilijkheid te voorkomen stond ik op, liet mijn tekening achter. Veilig in de schaduw, waar alleen degene hem nodig had hem zou zien. Alice, met haar wilde lange steile haren en open ogen. Ze kwam niet meer terug. De dood had haar tot slaaf gemaakt. Daar was ik van overtuigd.
Ik begreep niet waarom die dame zo nodig het vel op moest rapen. Het betekende immers niks voor haar. Niemand hier scheen in de gaten te hebben dat Alice missende was. Niemand, behalve ik.