Spreken

Hier had ik geen zin in. Nooit. Hoewel vergeleken bij deze keer ik de vorige keren er supererg naar uitkeek. Mensen zijn zo dom. Zeiken over wat ik waarnam, wat abnormaal was. Voor hen. Voor mij waren de dingen die ik zag en voelde gewoon. Dat zij nou geen kleur zagen buiten de lijntjes van regels en natuurwetten was hun probleem.
"Interessant", zei iemand, een man, die ik liever niet aankeek. Mijn hoofd liet ik liever hangen. Met de neus wijzend naar de grond. Zodat mijn emoties verborgen bleven achter mijn haar. Gemene mensen verdienden het niet om ze te zien.
"Dit heeft ze zelf getekend?", vroeg de man.
De vrouw reageerde bijna angstig; "Ze had het tenminste wel in haar handen toen ik haar in de slaapzaal aantrof", flapte ze er direct uit.
De man leek niet bepaald tevreden met dit antwoord; "Ik vraag het haar zelf wel. Meisje-", hij nam even de pauze om op zijn blaadje te kijken waarop keurig bovenaan mijn naam stond; "-Evelien- Heb jij dit zelf getekend?"
Ik knikte loom.
"Aha", zijn gespeelde wijsheid liet hem zo veel dommer lijken. Als hij dat nou eens in de gaten had.
"En vanwaar dit meisje?"
Ik haalde mijn schouders op. Waarom niet haar lijk? Waarom niet de twee vechtende mannen? Dit was wat de pen wilde.
Ik hoorde hoe de vrouw de meneer wat influisterde.